منافقانی که مؤمنان را به زبان و به اشاره مسخره می‌کردند،[1] گاه پیش پیامبر(ص) ‌آمده و از او می‌خواستند که از خدا براى آنان طلب آمرزش کند. البته آنها این درخواست را نه از روى عقیده، بلکه تنها برای جلب توجه پیامبر(ص) و به نوعی فریب حضرتشان انجام می‌دادند و می‌خواستند کاری کنند که پیامبر(ص) به آنها بدبین نشود. در آیه 80 سوره توبه تأکید بیشترى روى مجازات این گروه از منافقان نموده و آخرین تهدید را ذکر می‌کند، به این ترتیب که روى سخن را به پیامبر(ص) نموده می‌فرماید: «چه براى آنها استغفار کنى و چه نکنى، حتى اگر هفتاد بار براى آنها از خداوند طلب آمرزش نمایى هرگز خدا آنها را نمی‌بخشد»؛ چرا که آنها خدا و پیامبرش را انکار کردند و راه کفر را در پیش گرفتند.
در ارتباط با کلمه هفتاد باید گفت؛ منظور از لفظ «سَبعین» (هفتاد) در این‌جا مبالغه است،[2] نه این‌که خصوص این عدد مقصود باشد؛ مانند این‌که مردم می‌گویند: «اگر هزار بار هم بگویى من نمی‌پذیرم»، که در این‌جا منظور آن است که هر چه بگویى من سخنت را نمی‌پذیرم، نه این‌که مقصود خصوص عدد هزار باشد، در این آیه نیز مقصود مبالغه است نه این‌که در عدد هفتاد خصوصیتى باشد؛ یعنى براى ایشان آمرزشى نیست.
البته برخى نیز گفته‌اند: رسم عرب این است که عدد هفت و هفتاد را براى مبالغه به‌کار می‌برند.[3]

---