واژه «صَدَّقَ» از ریشه «صدق»، به باب تفعیل رفته و متعدّی بنفسه[1] شده است. بنابر این، مفعول این فعل طبیعتاً در آیاتی چون «وَ صَدَّقَ الْمُرْسَلینَ»[2] باید بدون حرف جرّ و به صورت منصوب آورده شود؛ اما آیاتی نظیر «وَ صَدَّقَتْ بِکَلِماتِ رَبِّها»[3] نیز وجود دارد که حرف جرّ بر سر مفعول آن(کلمات) درآمده است. در چنین شرایطی، ادیبان عرب معتقدند که این حرف جرّ، حرفی زائد است، البته نه آن زیادتی که هیچ فایده‌ای نداشته باشد، بلکه فایده آن می‌تواند تأکید در کلام و یا زینت آن باشد. بنابر این، بین دو عبارت «صدّق کلمات» و «صدّق بکلمات» تفاوت معنایی چندانی وجود ندارد و فقط در عبارت دوم، از حرف جرّ به عنوان تأکید استفاده شده است.
گفتنی است در کاربرد قرآنی اسم فاعل ریشه «صدق» در باب تفعیل و در بیشتر موارد، از حرف جرّ «لام» برای تأکید استفاده شده است؛[4] مانند «ثُمَّ جاءَکُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَکُمْ».[5]

---