در بررسی لغوی، «حضانت» از ریشه «حضن» گرفته می‌شود، «حِضن» در لغت به «فاصله زیر بغل تا پهلو» گفته می‌شود و «احتضانک الشیء» به معنای چیزی را حمل کردن و یا در بغل گرفتن است، چنان‌که زن فرزندش را در بغل می‌گیرد و با یک سمت خود به دوش می‌گیرد.
«الحضانة» - و یا در نگارش فارسی «حضانت» -  به فعالیت «حاضنة» و «حاضن» و یا «سرپرست زن» و «سرپرست مرد» گفته می‌شود که تربیت کودک را به عهده دارند.[1]
در نگاه فقهی - حقوقی، «حضانت» نوعى ولایت بر طفل و مجنون می‌باشد از جهت تربیت و آنچه متعلق به مصلحت وى است؛ مانند: محافظت، در گهواره گذاردن و برداشتن از گهواره، سرمه کشیدن و روغن مالیدن، پاکیزه نمودن، شستن جامه‌هاى او و غیر اینها.[2]
به عبارت دیگر، هر آنچه عرفاً از لوازم نگهداری یک کودک است، داخل در محدوده «حضانت» خواهد شد که این موضوع در زمان‌ها و مکان‌های مختلف، متفاوت است.
از نظر اسلام نفقه (مخارج و هزینه‌های مالی) همه فرزندان بر عهده پدر است، اما حق حضانت و سرپرستى و تربیت اطفال با توجه با شرایطی چون سن آنان، پسر یا دختر بودن، و ... تعیین می‌شود.[3]

---