«حرب» به معنای شدت عمل است که در اصطلاح به آن «ستیزه» گفته می‌شود، و در مقابل آن واژه‌ی «سِلم» به معنای صلح قرار دارد. اگر این ستیزه ادامه پیدا کرده و استمرار داشته باشد، به آن محاربه گفته می‌شود. حال اگر «حرب» به قصد کشتن طرف مقابل باشد به آن «قتال» می‌گویند، و اگر به قصد گرفتن یا از بین بردن اموال او باشد، به آن «سلب المال» اطلاق می‌گردد.[1]

اما فعل «یحادون» که از ماده «حدة» گرفته شده، به معنای تندی و شدت و حِدّت در عمل است و زمانی که به باب مفاعله می‌رود، دلالت بر استمرار و مداومت شدت و خشونت می‌کند.[2]

با توجه به مطالب فوق، می‌توان گفت که دو واژه‌ی «یحاربون» و «یحادون» صراحتی در نبرد نظامی ندارند و می‌توانند در درگیری‌های لفظی و حتی مخالفت باطنی مورد استفاده قرار گیرند، ولی واژه اول، بیش از واژه دوم به معنای نبرد نظامی  نزدیک‌تر است.

[1]. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم،ج 2، ص 184، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، 1360ش.

[2]. همان، ج 2، ص 179.