گرچه در هیچ روایتی از شیر دادن مادر با حالت جنابت نهی نشده است ولی بهتر است با این حالت به کودک شیر ندهند. مادرانی که به تربیت فرزند خود اهمیت می داده اند سعی داشته اند که شیر دادن آنها در حالت طهارت و پاکی و حتی با حالت وضو باشد تا جایی که بعضی از زنانی که کودکان شان به موفقیت هایی رسیده اند کسانی بوده اند که گفته اند ما هیچ گاه بدون وضو به فرزند خود شیر ندادیم.

بنا بر این همانطور که شیر دادن با حالت طهارت ظاهری (رعایت مسائل بهداشتی) در سلامت جسمی کودک مؤثر است، طهارت باطنی (وضو و غسل ) نیز بسیار در تربیت فرزند مؤثر است.

همچنین نزدیکی با همسر در صورتی که کودک شیر خواره یا غیر ممیز داخل همان اتاق، خواب باشد اشکالی ندارد اما اگر کودک بیدار است نزدیکی در حضور او مکروه است و در روایات وارد شده است که:" اگر زن و شوهری در حضور کودک بیدار با هم نزدیکی کنند این کار باعث می شود که آن کودک در آینده زناکار شود. "[1] البته آنچه در این گونه روایات وارد شده است به عنوان بیان علت تامه و یک حکم کلی نیست؛ یعنی این طور نیست که همه کودکانی که پدر و مادرشان در زمان شیر خوارگی آنان چنین برنامه داشته اند زنا کار شوند! بلکه معنی این دسته از روایات این است که این کار می تواند مقدمه ای برای انحراف جنسی فرزندان باشد و نباید اجازه داد که این مقدمه بوجود بیاید . از طرف دیگر هر چه روابط زناشویی پدر و مادر در محیطی دور از حضور فیزیکی فرزندان باشد زمینه های فساد جنسی در آنها کمتر خواهد شد.

بنا بر این بسیار مناسب است پدران و مادران تا جایی که می توانند سعی کنندکه حتی در حضور کودک شیرخوار خواب نیز این عمل را انجام ندهند.