از جمله کلماتی که در قرآن به کار رفته، واژه «ابن» و مشتقات آن است که همگی از ریشه «بنو» می‌باشند. این کلمات به مقدار زیادی در قرآن تکرار شده است. کلماتی که از این ریشه در قرآن ذکر شده عبارت‌اند از:
1. «ابن»: به معنای «پسر» است که گاهی مضاف به ضمیر شده و به صورت «ابنه» و «ابنها» به کار گرفته شده است. در بسیاری از موارد نیز الف ابتدای این کلمه حذف شده و به صورت «بن» استعمال می‌شود؛ مانند: «عیسى بن مریم‏».
2. «ابناء»: این کلمه جمع مکسّر «ابن» و به معنای «پسران» است و گاه می‌تواند به معنای فرزندان – صرف نظر از جنسیت آنها – نیز مورد استفاده قرار گیرد. [1]
3. «بنون»: این واژه جمع سالم «ابن» و به همان معنای «أبناء» است. حالت نصبی و جرّی آن نیز «بنین» می‌باشد که هر دو شکل آن در قرآن آمده: «أَ لِرَبِّکَ الْبَناتُ وَ لَهُمُ الْبَنُونَ»[2] و «أَنْ کانَ ذا مالٍ وَ بَنینَ».[3]
نون «بنون» و «بنین» در حالت اضافه حذف شده و به عنوان نمونه گفته می‌شود: «بنو اسرائیل»، «بنی آدم». این حذف در اضافه به ضمیر نیز وجود دارد. به عنوان نمونه در آیه شریفه «وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنیه»؛[4] کلمه «بنین» چون مضاف است،  نونش حذف شده و «پسرانش»،[5] یا «فرزندانش»[6] معنای آن خواهد بود.
4. «ابنت»:[7] به معنای دختر نیز از ریشه «بنو» بوده و در قرآن نیز مورد استفاده قرار گرفته است: «وَ مَرْیَمَ ابْنَتَ عِمْرانَ».[8] مثنای این کلمه نیز یک بار آمده: «إِنِّی أُریدُ أَنْ أُنْکِحَکَ إِحْدَى ابْنَتَیَّ هاتَیْنِ».[9]
5. «بنات»: جمع مؤنث سالم از کلمه بنت است و به معنای دختران. این مشتق نیز در قرآن وجود دارد، آن‌جا که حضرت لوط خطاب به قومش می‌فرماید: «هؤُلاءِ بَناتی‏».[10]

---