شعر، اثری هنری است که اگر در مسیر درستی مورد استفاده قرار گیرد، روح لطیف و زیباپسند آدمی با استفاده از آن می‌تواند ارتباط بهتری را با معشوق برقرار کند. اکنون اگر فردی بتواند با اثر هنری خودش، ارتباط دیگران را نیز با خدا و اولیاء الهی برقرار کند، هم خود و هم دیگران را از این زیبایی بهره‌مند ساخته و پاداش بزرگی را دریافت خواهد کرد، اما اگر به هر دلیل نتواند جز خودش را از آن آگاه کند و این سروده او تنها در نزدیک‌تر کردن خودش با معشوق تأثیرگذار باشد، باز هم از اجر و پاداش بی‌بهره نخواهد بود. شاهد این سخن، روایت ذیل است:
«عَنْ أَبِی عُمَارَةَ الْمُنْشِدِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَال قَالَ لِی یَا أَبَا عُمَارَةَ أَنْشِدْنِی لِلْعَبْدِیِ فِی الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع ... وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَبَکَى فَلَهُ الْجَنَّةُ- وَ مَنْ أَنْشَدَ فِی الْحُسَیْنِ شِعْراً فَتَبَاکَى فَلَهُ الْجَنَّةُ»؛[1]
ابو عماره منشد[2] نقل می‌کند: خدمت امام صادق(ع) رسیدم و حضرتشان مرا مخاطب قرار داده و فرمود: ابا عماره شعری که عبدی(شاعر) در باره حسین بن علی(ع) سروده است را برای من بخوان؟ ... ابی عماره می‌گوید: شعرى خواندم و حضرت گریستند و شعر دیگرى خواندم و گریستند و سوگند به خدا که پیوسته شعر می‌خواندم و ایشان می‌گریست تا آن‌گاه که صداى گریه و شیون را از اندرون خانه شنیدم. امام(ع) به من فرمود: اى ابو عماره! هر کس در باره امام حسین(ع) شعرى بخواند و پنجاه نفر را بگریاند، بهشت از آن او است و هر کس در باره امام حسین(ع) شعرى بخواند و چهل نفر را بگریاند، بهشت از آن او است.... و هر کس در باره امام حسین(ع) شعرى بخواند و یک نفر را بگریاند، بهشت از آن او است و هر کس در باره امام حسین(ع) شعرى بخواند و تنها خودش بگرید، بهشت از آن او است؛ و هرکس در باره امام حسین(ع) شعرى بخواند و خود را گریان وانمود کند، بهشت از آن او است.
شایان توجه است که قسمت اخیر این روایت به خوبی نمایانگر این مطلب است که کسی که شعر حقّی را بسراید و یا حتی شعر دیگران را برای خودش بازخوانی کرده و مخاطبی هم نداشته باشد، چنین شخصی نیز از اجر و پاداش بی‌بهره نخواهد بود.

---