زبان عربی از نظر تنوع الفاظ، معانی و دستور زبان بسیار غنی است. یکی از ویژگی های این زبان تقسیم اسامی به معرفه و نکره است. "ال" در زبان عربی حرف تعریف است و نشانه معرفه بودن اسم است. و در جایی که کلمه مورد نظر معرفه باشد؛ یعنی گوینده یا مخاطب آن را بشناسند بر سر آن کلمه "ال" در می آید و از آن جایی که اسامی و صفات خداوند متعال باید به صورت معرفه باشد حتماً باید با "ال"باشد؛ مثل الله که در واقع "ال اله" است؛ یعنی "ال" بر سر "اله" در آمده است. البته اسم هایی که علم - اسمی که به فرد یا شخص یا مورد خاصی اختصاص پیدا کند- باشند نیاز به "ال" ندارند. گفتنی است که کلمه الله برای ذات باری تعالی علم، و جزو آن (اله) شده است.

همچنین کلمه "یا" در زبان عربی "حرف نداء" است و در موارد دعا و استعانت از کسی حتماً باید این کلمه یا یکی دیگر از حروف ندا را در اول اسم او بیاوریم.

بنابر این استفاده یا عدم استفاده از "ال" و "یا" در زبان عربی بستگی به قصد معنای مورد نظر متکلم دارد. البته متکلم باید با قواعد و ریزه کاری های زبان عربی آشنا باشد.

بنابراین، این مسئله تابع قواعد و دستور زبان عربی است، پس اگر از کلمه رقیب ارداه کردی که رقیب حقیقی خداوند است و رقابت منحصر در ذات باری تعالی است، باید بگویی "الرقیب الله" و گفتن "رقیبٌ الله" جایز نیست؛ زیرا ابتدا به نکره جایز نیست، مگر با شرایط خاص، اما اگر خواستی بگویی خداوند رقیب است، در این صورت گفتن "الله رقیبٌ" جایز است.