شائقه از ریشه شوق به معنای به شوق آورنده و به آرزو آورنده است،[1] که به عنوان صفتی برای روی خدا (وجه الله) به کار رفته است و معنای دعا طبق این لغت این خواهد بود که: ای آنکه ... سبحات وجه او به شوق آورنده و جذب کننده قلب های عارفان است.

شائفه از ریشه شوف به معنای جلا دهنده و زینت بخش و روشنی بخش بوده[2] و طبق این لغت باید دعا را این گونه معنا کرد که: آی آن که سبحات وجه او جلا دهنده و روشنی بخش قلب های عارفان است.

بر اساس معنای اول سبحات وجه خدا بر قلب های عارفان وارد شده و آن را جلا داده است، اما در معنای دوم روی خدا (وجه الله) قلب های عارفان را مشتاق خود کرده است و مجذوب کننده و دلبر و دلربای عارفان است.

این دعا (مناجاة المحبین) را شیخ عباس قمی در مفاتیح الجنان از علامه مجلسی نقل کرده و در متن بحارالانوار شائقه ذکر شده است.[3] با این حال در برخی مفاتیح ها شائفه[4] و در برخی دیگر شائقه ثبت شده است.

از لحاظ معنوی هر دو لغت با تفاوت هایی که ذکر شد قابل بیان و تطبیق است، ولی به طور کلی لغت شائقه استعمال بیشتری داشته و از لحاظ نقل نیز همچنان که ذکر شد در منبع اصلی شائقه ذکر شده است.