مواردی وجود دارد که امامان، علت برخی از اتفاقات را بی‌توجهی به دستورات و خواسته‌های خود دانسته‌اند:
1. حفص ابیض تمار می‌گوید در آن روزها که معلى بن خنیس را کشته بودند و به دار آویختند، خدمت امام صادق(ع) رسیدم. امام(ع) به من فرمود: «اى حفص من به معلى بن خنیس دستورى دادم، اما او با دستور من مخالفت کرد و به همین جهت گرفتار این ناراحتى شد...».[1]
2. روزی امام صادق(ع) از مسجد بیرون آمد و به طرف مکانی که عبداللَّه بن حسن در آنجا بود حرکت کرد تا با او صحبت کند؛ اما سربازان با شدت زیاد جلوگیرى کردند و یکى از سربازان به امام حمله کرد و با دست آن‌حضرت(ع) را زد. سپس امام(ع) به طرف منزل رفتند. هنوز به بقیع نرسیده بودند که یکى از شترها چنان به پای آن سرباز زد که از دنیا رفت».[2]
3. گزارش‌هایی از شرکت ائمه(ع) به وسیله طی الارض[3] در مناطق مختلف برای دفن افراد نیز وجود دارد.[4]
اما این به معنای تفویض مطلق تمام کارها به ائمه نیست، بلکه هر کاری که توسط معصومان هم انجام شود، با اذن خدا خواهد بود.[5]

---