مؤدبانه و غیرمؤدبانه بودن بسیاری از کلمات - و حتی رفتارها - تابع شرایط زمانی و مکانی و عرف مردم است و نمی‌توان به عنوان نمونه، مؤدبانه بودن کلمات موجود در روایات و برخی اشعار کهن را با معیارهای امروزی سنجید. مثلاً در گذشته ذکر صریح برخی نام‌های اندام تناسلی چیزی نبود که عرف جامعه آن‌را ناپسند بشمارد؛ از این‌رو چنین عباراتی در اشعار و حتی در روایات وجود دارد:
«حرم من الشاة سبعة أشیاء، الدم و الخصیتین‏ و القضیب و ....»؛ ^[1] هفت چیز از گوسفند، خوردنش حرام است: خون، ....
البته گفتنی است که در بیشتر موارد موجود در قرآن و دیگر منابع اسلامی، در این موارد از الفاظ کنایی بهره گرفته می‌شود؛ مانند الفَرْج‏ و الفُرْجَه که به معنای شکافتگى میان دو چیز است، مثل شکاف دیوار و فاصله میان دو پا که در مورد - عورت - کنایه شده است، و در اثر کثرت استعمال با صراحت به همان معناى اصلی‌اش کاربرد دارد، خداى تعالى می‌فرماید: «وَ الَّتِی أَحْصَنَتْ‏ فَرْجَها»؛^[2] و آن زن را (یاد کن) که پاک‌دامن بود و یا «لِفُرُوجِهِمْ‏ حافِظُونَ»؛^[3] و آنان‌که عورت‌های خود را از شهوت‌رانى حفظ می‌کنند.=[4]

---