قرآن کریم در آیه‌ای می‌فرماید که مؤمنان، زمین را به ارث می‌برند:
«وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی صَدَقَنا وَعْدَهُ وَ أَوْرَثَنَا الْأَرْضَ نَتَبَوَّأُ مِنَ الْجَنَّةِ حَیْثُ نَشاءُ فَنِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِینَ»؛[1] بهشتیان می‌گویند: ستایش مخصوص خداوندى است که به وعده‌اش در باره ما وفا کرد و زمین را میراث ما قرار داد که هر جا را بخواهیم منزل‌گاه خود قرار دهیم، چه خوب است پاداش عمل‏‌کنندگان.^[2]
بیشتر مفسران با توجه به سیاق آیه، معتقدند مقصود از «الْأَرْضَ» در آیه، زمین بهشت است و نه کره زمین.[3]
روایتی از امام باقر(ع) نیز همین تفسیر را تأیید می‌کند.[4]
مراد از به ارث رسیدن بهشت برای مؤمنان، این است که بهشت این قابلیت را داشت که همگان در آن سهمی داشته باشند، ولى دیگران(در اثر گناه و شرک) سهم بهشت خود را از دست دادند؛ و لذا سهم آنان به مؤمنان منتقل گردید و آنان صاحب تمام بهشت شدند.[5]
البته، قول ضعیفی هم می‌گوید؛ مقصود از «ارض» در آیه مورد بحث، زمین دنیا است.[6] یعنی همان جایى که افراد براى سکونت و زندگی انتخاب کرده‌اند[7] که مؤمنان از این بابت که جایی در این دنیا نصیبشان شده نیز شکرگزار پروردگارند.
 

---