در آموزه‌های دینی اشاره شده است، از آن‌جا که خدای متعال واجب الوجود است و هیچ محدودیتی ندارد و همه‌ی کمال‏ها را دارد؛ از این‌رو برای عطا کردن از ناحیه‏ی خودش نیز هیچ محدودیتی ندارد و عالم را برای انسان خلق کرده است:

«وَ سَخَّرَ لَکمُ‏ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ دائِبَینِ وَ سَخَّرَ لَکمُ‏ اللَّیلَ وَ النَّهارَ»؛[1] و خورشید و ماه را به تسخیر شما درآورد؛ و شب و روز را (نیز) مسخّر شما ساخت.

«وَ سَخَّرَ لَکمُ‏ اللَّیلَ وَ النَّهارَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ النُّجُومُ مُسَخَّراتٌ بِأَمْرِهِ إِنَّ فی‏ ذلِک لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یعْقِلُونَ»؛[2] او شب و روز و خورشید و ماه را مسخّر شما ساخت؛ و ستارگان نیز به فرمان او مسخّر شمایند؛ در این، نشانه‌‏هایی است، برای صاحبان خرد.

از طرفی نیز آیاتی از قرآن دلالت بر آن دارند که هدف خلقت انسان، عبادت خداوند است:

«وَ ما خَلَقْتُ‏ الْجِنَ‏ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیعْبُدُونِ»؛[3] من جن و انس را نیافریدم، مگر برای این‌که مرا عبادت کنند (و از این‌راه تکامل یابند و به من نزدیک شوند)!

روایاتی نیز به این موضوع می‌پردازند:

«یا ابْنَ آدَمَ خَلَقْتُ الْأَشْیاءَ لِأَجْلِک وَ خَلَقْتُک‏ لِأَجْلی‏»؛[4] ای فرزندان آدم! اشیاء را برای تو خلق نمودم و تو را برای خودم خلق نمودم.

خداوند به حضرت داوود(ع) وحی نمود: «دقت‌کن تا مرا از یاد نبری تا همه چیز از دسترس تو خارج شوند! من حضرت محمد(ص) را برای خودم خلق کردم و حضرت آدم(ع) را برای او و بندگان مؤمن را برای عبادت خودم و تمام اشیاء را برای فرزندان آدم(ع)!»‏.[5]

شاید آنچه در پرسش آمده برداشتی از این روایت باشد.

[1]. ابراهیم، 33.

[2]. نحل، 12.

[3]. ذاریات، 56.

[4]. قونوی، صدرالدین محمد، اعجاز البیان فی تفسیر ام القرآن، تحقیق، آشتیانی‏، سیدجلال الدین، ص 33، قم، مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی، چاپ اول، 1381ش.

[5]. تستری، ابومحمد سهل بن عبدالله، تفسیر التستری، تحقیق، عیون السود، محمد باسل، ص 27، بیروت، منشورات محمدعلی بیضون، دارالکتب العلمیة، چاپ اول، 1423ق.