ابتدا باید گفت؛ خداوند از افرادی که دارای توانایی مالی هستند، نخواسته تا حتماً مانند فقیران زندگی کرده و از لذت‌های مشروع بی‌بهره باشند.
در همین راستا، مسافرت‌های تفریحی - و هر تفریح دیگر - در صورتی که در راستای تجدید قوا و کمکی برای ادامه فعالیت‌ها باشد و عمل خلاف شرعی نیز در آن رخ ندهد، بر اساس آموزه‌های دینی نه تنها ممنوع نیست، بلکه بدان توصیه نیز شده است؛ زیرا اگر انسان تمام وقتش را صرف کار و تلاش برای خود و دیگران نماید و از هرگونه تفریحی بی‌بهره باشد، در بیشتر موارد نمی‌تواند به روند عادی زندگی خود ادامه دهد و حتی در آینده، ثروتی را تولید کند که نیاز خود و دیگران را برطرف کند؛ پس اصل تفریح ممنوع نیست، اما این تفریح نباید همراه با اسراف و تبذیر و اعمال خلاف شرع باشد. هم‌چنین نباید انسان را در غفلتی فرو ببرد که او را نسبت به مشکلات موجود در جامعه بی‌تفاوت کند.
البته با وجود آن‌که تفریح سالم، استفاده از خوراک و پوشاک گرانبها و اموری از این دست برای افرادی که از تمکن مالی برخوردارند، ممنوع نیست، اما برخی از این حق خود صرف نظر کرده و با چشم‌پوشی از برخی لذات مشروع، دیگران را بر خود مقدم می‌دارند. چنین رفتاری در آموزه‌های دینی، «ایثار» نام دارد و اگر کسی بتواند به چنین مقامی برسد که کمک به دیگران برای او لذّت‌بخش­تر از هر تفریح دیگر باشد، جایگاه ویژه‌ای نزد خداوند خواهد داشت، اما پروردگار چنین رفتاری را از همگان نخواسته؛ لذا نمی‌توان افرادی که بدون اسراف و تبذیر و خلاف شرع، به مسافرتی تفریحی می‌روند را متهم به بی‌توجهی به دستورات اسلام نمود.[1]

---