«اسطرلاب» واژه یونانی[1] مرکب از کلمه «ASTRE» به معنای ستاره و «LAMBANEIN» به معنای آیینه و میزان است.[2] برخی می‌گویند که این واژه معرب کلمه فارسی(ستاره‌یاب) است.[3] اسطرلاب دستگاهى قدیمى است که در ستاره‌‌شناسى به کار می‌رود و گونه‌‏هاى بسیارى از قبیل مسطح، کروى و خطى دارد.[4] این وسیله قبل از اسلام اختراع شده بود و در مورد سازنده آن هم نظر قطعی وجود ندارد.
از طرفی، رصد کردن ستارگان و دانستن دانش نجوم به این معنا که به عنوان نمونه بدانیم در چه وقتی، سیاره مریخ و مشتری در کدام موقعیت از آسمان قابل مشاهده است و با استفاده از چه ستاره‌‌هایی می‌توان در مسافرت‌‌ها، شمال و جنوب را یافت و مواردی از این دست در دانش ستاره‌شناسی مورد نکوهش اسلام نبوده و نیست. بررسی موقعیت ستاره‌ها و کهکشان‌ها در آسمان نیز می‌تواند نوعی از تدبر در خلقت آسمان‌ها و زمین باشد که بارها در قرآن کریم بدان توصیه شده است. [5] از این‌رو استفاده از اسطرلاب به عنوان یک وسیله اولیه و نیز دیگر ابزارهای مدرن ستاره‌شناسی نیز به خودی خود نه تنها ایرادی نداشته بلکه می‌تواند در راستای شناخت خلقت، مورد تأیید و توصیه دین اسلام باشد، اما چون برخی منجّمان ادعا می‌کردند که با کمک ستارگان و شناخت نوع حرکت آنها می‌توانند خیر و شر انسان‌‌ها، هم‌چنین حوادث آینده را پیش‌بینی کنند، و معمولاً از اسطرلاب به عنوان ابزار خود استفاده می‌کردند، اسلام این رفتار را نپسندیده است، و اگر از اسطرلاب هم نکوهشی شده باشد، مراد استفاده از این ابزار در مسیر چنین اهدافی است، نه برای شناخت ستارگان.[6]
لذا امام علی(ع) فرمودند:
«اى مردم، از فرا گرفتن علم ستاره‌‌شناسى براى پیش‌گویی‌هاى دروغین، بپرهیزید، مگر آن مقدار از علم نجوم که در دریانوردى و صحرانوردى به آن نیاز دارید؛ چون ستاره‌‌شناسى شما را به غیب‌گویى و غیب‌گویى به جادوگرى می‌کشاند، و ستاره‌‌شناس؛ مانند غیب‌گو، و غیب‌گو مانند جادوگر، و جادوگر مانند کافر و کافر در آتش جهنم است».[7]

---