در مورد راه‌رفتن و نشستن بر روی قبور دو دسته روایت وجود دارد:

1. در برخی روایات نقل‌شده در منابع اهل ‌سنت از نشستن روی قبر منع شده است:

الف) رسول خدا(ص) فرمود: هرگاه یکی از شما بر آتشی بنشیند تا لباسش بسوزد و آن آتش به پوست او نیز برسد، بهتر از آن است ‌که بر روی قبری بنشیند.[1]

ب) همچنین از ‌حضرتشان نقل شده است: اگر بر زغال روشن یا بر لبه‌ی تیز شمشیر راه بروم و یا این‌که کفش‌هایم را به پاهایم بدوزم، بهتر از آن است که روی قبر مسلمانى راه بروم و زشتی قضای حاجت در میان قبور مانند زشتی قضای حاجت در وسط بازار است.[2]

2. با این وجود در برخی از روایات شیعی آمده است که گام برداشتن افراد باایمان بر روی قبرها - اگر حالتی توهین‌آمیز نداشته باشد - نوعی رحمت را برای مردگان به دنبال خواهد آورد:

امام کاظم(ع) فرمود: «وقتی وارد قبرستان شدید، بر روی قبرها گام بگذارید، هر کسی از مردگان که مؤمن باشد از برکت آن قدم مؤمن راحتی می‌یابد و هر کسی که منافق باشد، از آن گام‌نهادن درد و رنج می‌بیند».[3]

در هرحال نباید به گونه‌ای بر روی قبرها گام برداشت که توهین به مردگان به شمار آید.

[1]. قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج، المسند الصحیح المختصر بنقل العدل عن العدل إلی رسول الله(ص)(صحیح مسلم)، محقق،‌ عبدالباقی، محمد فؤاد، ج 2، ص 667، بیروت، دارالاحیاء التراث العربی، بی‌تا.

[2]. ابن ماجه قزوینی، محمد بن یزید، سنن ابن ماجه، محقق، محمد فؤاد عبد الباقی، ج 1، ص 499، دار إحیاء الکتب العربیة، فیصل عیسی البابی الحلبی، بی‌تا.

[3]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 1، ص 180، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.