«وَ قُلِ الْحَقُّ مِنْ رَبِّکُمْ فَمَنْ شاءَ فَلْیُؤْمِنْ وَ مَنْ شاءَ فَلْیَکْفُرْ إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها وَ إِنْ یَسْتَغیثُوا یُغاثُوا بِماءٍ کَالْمُهْلِ یَشْوِی الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَ ساءَتْ مُرْتَفَقا»؛[1]
 خداوند پس از تذکرى که در آیات قبل به پیامبر اسلام(ص) داده است، در این آیه به آن حضرت فرمان مى‏دهد که به کافران و مشرکان اعلام کن که حق[2] از جانب پروردگارتان است. بر وضع کفار تأسف مخور؛ آنچه که بر تو وحى شده تلاوت کن و نفس خویش را بردبار ساز تا به همراهی با مؤمنان فقیر بسازد. و به کفاری که غرق در زینت­های دنیایند بگو که حق از ناحیه پروردگارتان است و بیش از این کارى صورت مده، هر کس خواست ایمان آورد، و هر کس خواست کافر شود. نه ایمانشان سودى به ما مى‏‌رساند، و نه کفرشان ضرری به ما مى‌‏زند، بلکه آنچه ایمان و کفرشان از سود و زیان و ثواب و عذاب به دنبال دارد، به خودشان باز مى‌‏گردد. بنابر این باید هر یک را مى‌‏خواهند خودشان انتخاب کنند. به بیان دیگر، انسان در انتخاب راه ایمان و کفر آزاد است و کسى او را به پذیرش اسلام مجبور نمى‌‏کند.[3] اما آنان باید بدانند که خداوند براى ستمگران،[4] در قیامت آتشى را آماده کرده که آنان را احاطه خواهد کرد، همان‌گونه که خیمه، خیمه نشینان را احاطه مى‏‌کند. و این کافران که در میان شعله‌‏هاى آتش قرار خواهند گرفت، به شدّت احساس تشنگى مى‌‏کنند و با عجز و التماس طلب آب مى‌‏کنند و کمک مى‌‏خواهند، اما کمکى که به آنان مى‏‌شود؛ این است که آب جوشانى مانند مس گداخته به آنان داده مى‌‏شود که صورت‌‏ها را بریان مى‌‏کند! و چه بد نوشیدنى و بد جایگاهی است![5]

---