ماموریت همه پیامبران الهی دعوت مردم به سمت توحید و پرستش خدای یگانه بود. مهم‌ترین ماموریت حضرت نوح(ع) نیز دعوت به توحید و رها کردن مردم از پرستش معبودهایی بود که به دست خود آنها ساخته شده بود.
این مردم در قبال دعوت حضرت نوح(ع) که همراه با استدلال‌های منطقی فراوان بود، دست‌های خود را در گوششان قرار می‌دادند و لباس‌هایشان را بر سر می‌کشیدند و با تکبّر به مخالفت با او اصرار می‌ورزیدند.[2] البته در این‌باره، نقل‌های دیگری نیز وجود دارد.[4]
همچنین نقل شده است: «ود» به صورت یک مرد و «سواع» به شکل یک زن و «یغوث» مانند شیر نر و «یعوق» به شکل اسب و «نسر» به صورت پرنده «باز» بود.[6] و می‌گوید: «افراد قوم نوح ظالم‌تر و سرکش‌تر بودند».[8] 
با این حال، باید گفت: علت اصلی عذاب شدن قوم حضرت نوح(ع)، همان بت‌پرستی و کفر آنان به خدای بزرگ و تکذیب پیامبرش بود؛ لذا خداوند می‌فرماید: «و چون قوم نوح، پیامبران را تکذیب کردند، آنان را غرق کردیم و آنان را درس عبرتی برای مردم قرار دادیم».[1]. نوح، 7.

[3]. ر.ک: مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 25، ص 83، تهران، دار الکتب الاسلامیه، چاپ اول، 1374ش.

[5]. همان، ص 548.

[7]. نجم، 52.

[9]. فرقان، 37.