ابدیت اگرچه تجربه نشده اما قابل درک است؛[1] بلکه مطلوب و محبوب همه‌ی انسان‌ها است، شاهدش این‌که با وجود هزاران مشکل در زندگی دنیایی، انسان‌ها زنده‌ماندن را دوست دارند و اگر معدود افرادی دست به خودکشی می‌زنند، نتیجه یک بحران روحی و یک تصمیم آنی نادرست است؛ بنابراین ابدیت در بهشت – آن هم بدون هیچ مشکل - نه تنها ایجاد استرس نمی‌کند؛ بلکه اجابت خواسته‌ی فطری انسان است و یکی از بالاترین لذت‌‌های بهشت، ابدی و دائمی بودن آن است؛ چنان‌که یکی از جهات رنج‌آور بودن زندگی دنیا زوال‌‌پذیری و دائمی نبودن آن است. البته تصور ابدیت در دوزخ بسیار وحشتناک است.
در پایان توجه به نکته‌ای ضروری است و آن این‌که تصور ابدیت و این‌که انسان، زندگی دائمی در پیش رو دارد، بسیار دهشت آور است، ولی دهشت غیر از وحشت و ایجاد استرس است؛ زیرا دهشت، عبارت از شگفتی، حیرت و ترسی است که در اثر درک عظمت، ابهت و هیبت در انسان پدید می‌آید.[2]
البته انسان اگر در مورد هر یک از حقایق این عالم دقت کند، از عظمت آن در حیرت و شگفتی فرو می‌رود؛ از جهان به ظاهر کوچک اتم گرفته تا جهان بسیار بزرگ کهکشان‌‌ها، عالم حیوانات، گیاهان و ... کدام‌‌یک از حقایق عالم شگفت‌‌آور نیست؟ و صد البته که در برابر خالق آن دچار حیرت و شگفتی خواهد شد، ولی مشکل این است که غالب انسان‌‌ها در اثر انس و مشاهده مکرر، دقت در حقایق هستی نمی‌کنند و همه‌ی حقایق را اموری عادی و تکراری می‌پندارند. اما باید توجه داشت درک حقیقت و کنه این عالم امکان ندارد، تا چه رسد به فهم کنه ذات خداوند که محال و ممتنع است.[3]

---