حضرت ایوب(ع) از پیامبرانی است که قرآن کریم او را به عنوان مظهر صبر و استقامت در راه خدا معرفی می‌کند و آنچه از این کتاب مقدس در مورد زندگی حضرتشان آمده، مهم‌ترین بخش قطعی و تردیدناپذیر زندگی ایشان است . در مورد نسب ایوب(ع) اختلاف است. بیشتر گزارش‌ها جدّ ششم وی را حضرت ابراهیم(ع) دانسته‌‌اند، اما برخی پدر ایوب را از مؤمنان به ابراهیم و مادرش را از فرزندان لوط دانسته‌‌اند.

درباره تاریخ زندگی و پیامبری ایّوب(ع) هم احتمال‌‌هایی داده‌اند، از جمله این‌که حضرت «ايوب» در زمان حضرت «يعقوب بن اسحاق» زندگى مى‏كرد و با دختر يعقوب به نام «لیا» ازدواج كرد.

قرآن کریم، گرفتار شدن وی به درد و رنج را به صراحت گزارش می‌کند، اما به چگونگی و سبب آن هیچ اشاره‌‌ای ندارد و تنها در آیه‌ 41 سوره صاد، به نقل از ایوب(ع)، شیطان به عنوان عامل این مشکلات معرفی شده است. بر اساس گزارش‌‌های تاریخی خداوند شیطان را بر مال، فرزندان و جسم ایوب مسلط ساخت تا صبر و پایداری وی را به شیطان نشان دهد. پس از آن‌‌که ایوب(ع) از آزمون دشوار الهی سربلند بیرون آمد، خداوند به او دستور داد پایش را بر زمین بکوبد تا چشمه آبی خنک بجوشد که هم برای شست‌وشوی تنش مفید و هم برای نوشیدن گوارا باشد. پس از این خدای متعال همه‌ی بیماری‌هایش را شفا داد، آن‌گاه فرزندانی که مرده یا بر اثر بیماری طولانی ایوب او را رها کرده بودندبه گردش جمع شدند.

خدای متعال در قرآن کریم در یک آیه ایوب نبی(ع) را به سه صفت مهم وصف کرده ‌است: مقام تسلیم، مقام عبودیت و صبر و استقامت.