2866
لقمان؛ حکیمی بزرگ بود که در آیات قرآن و روایات، نصایح و گفتارهای نغز بسیاری از او نقل شده است. در مورد نَسَب او نقل‌های مختلفی وجود دارد؛ برخی از منابع او را لقمان بن عنقاء بن سدون معرفی کرده، و برخی او را پسر ناحور می‌دانند. محل تولد او را برخی از منابع، مدین و ایله و در دهمین سال حکومت داوود(ع) دانستند. اما نظر مشهور این است که او از نژاد حبشی بود.
لقمان به عنوان برده به میان بنی‌اسرائیل آورده شد. مالک او(نام قَين ابن جسر) وقتی حکمت را در گفتار و اعمال او می‌بیند، او را آزاد می‌کند. و این‌گونه لقمان از بردگی آزاد شد و به زندگی در میان بنی‌اسرائیل می‌پردازد. او هم‌عصر با داوود پیامبر بود و با او رفت و آمد داشت. وى بندهاى پارسا بود و خدای متعال بر او منت نهاد و به او حكمت عطا كرد، و گزارش شده تا دوران يونس بن متى(ع) كه عمرش دوام داشت، حكمت و زهد را رواج می‌داد.
همچنین در قرآن کریم، سوره‌ای به نام «سوره لقمان» وجود دارد که سوره سی و یکم قرآن به شمار آمده و دارای 34 آیه می‌باشد که با مراجعه به «بخش قرآن» در پایگاه می‌توانید پاسخ‌های مرتبط با هر آیه آن را ذیل همان آیه ملاحظه فرمایید.
