در انجام یک عمل شرعی گاه مستند انجام آن، منبعی مورد اعتماد و قابل پذیرش است و گاه منبع چندان قابل اعتمادی برای این عمل شرعی (نماز مستحب، دعا، زیارت و ...) وجود ندارد که در این صورت اگر شیوه و محتوای عمل یاد شده، منافات با آموزه‌های ثابت شرعی نداشته باشد، می‌توان «رجاءاً (با قصد رجاء)» آن را بجا آورد، یعنی مکلف عملی را تنها با نیت مطلوب بودن و به امید رسیدن به پاداش الهی انجام دهد، نه با این نیت که آن عمل قطعاً مورد سفارش دین و توصیه شده توسط پیامبر اسلام(ص) و یا یکی از معصومان (ع) است.

طبیعتاً می‌توان عملی را با این نیّت انجام داد که نه تنها مخالف آموزه‌های شرعی نیست، بلکه بتوان با استفاده از آن با خدا ارتباط برقرار کرده و خود را به او نزدیک نمود. با این وجود، در اموری مانند یک شعر عرفانی که خواندن و شنیدن آن نیز می‌تواند انسان را به خدا نزدیک کند، عموماً از اصطلاح «قصد رجاء» استفاده نشده و این اصطلاح بیشتر در ادعیه، زیارات و عبادات دارای چارچوب‌ مورد استفاده قرار می‌گیرد.

به عنوان نمونه، گفته می‌شود که اعتکاف در مساجد عادی را می‌توان به قصد رجا انجام داد.