4636
«سنّت» که جمع آن «سنن» می‌باشد، یکی از واژه‌هایی است که در قرآن کریم هم به معنای راه و روش خداوند و هم به معنای شیوه زندگی جوامع بارها مورد استفاده قرار گرفته است. کتب لغوی «سنّت» را به روشى تفسیر می‌کنند كه مردم از آن پيروى كرده و براى آنان به صورت عادت درآمده باشد، چه آن روش، روشی نيكو باشد و چه روشی ناپسند.
«سنت» در اصطلاح فقها در مقابل «بدعت» قرار دارد. بدعت يعنى هر حكمى كه با اصول شريعت ناسازگار بوده و بدون حجت شرعى اظهار شده باشد، ولى سنت عبارت است از: حكمى كه به اصول شريعت و حجت شرعى مستند باشد.
البته «سنت» در متون دینی گاه به معنای مترادف با «مستحب» نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. يعنى انجام عملى كه انجام آن بر ترکش ترجيح داشته باشد، اما ترک آن ممنوع نیز نباشد.
در دانش اصول فقه، دانشمندان اصولى اهل‌سنت و شیعه، سنت را عبارت از گفتار، كردار و تقرير رسول خدا(ص) می‌دانند و علاوه بر آن، شيعه معتقد است كه سنت شامل قول و فعل و تقرير امامان اهل بیت(ع) نيز می‌شود؛ چرا که امامت در امتداد نبوت است و فرقى ميان قول و فعل و تقرير امامان با پيامبر(ص) نيست.
