«تقیّه» در لغت به معناى پرهیز و جلوگیری از ورود ضرر و زیان است؛ و در اصطلاح، اظهار صلح و آشتى است، هرچند در باطن بر خلاف آن عمل شود.

تقیه یک نوع تاكتیک حساب شده براى حفظ نیروهاى انسانى و هدر ندادن جان و مال و آبروی افراد مؤمن برای موضوعات كم اهمیت محسوب می‌شود. به همین دلیل تقیه قبل از آن‌كه یک برنامه‌ی اسلامى باشد، یک روش عقلانی و منطقی براى همه‌ی انسان‌هایى است كه در حال مبارزه با دشمن نیرومندى بوده و هستند.

تقیه از موضوعاتی است که ریشه در کتاب و سنت دارد و موافق با وظیفۀ مکلّف و حکم ثانوى است، هرچند مخالف با حکم اوّلى باشد. تقیه‏ در حقیقت نوعی پنهان‌کاری برای حفظ نیروهای مؤمن از متلاشی شدن‏ به دست مخالفان، حفظ توان عناصر مؤمن برای ‏شرایط حساس و سرنوشت‏ساز، حفظ اسرار و خط مشی‌ها و برنامه‌‏ها از قرارگرفتن در اختیار دشمن و ... است.

برحسب موارد و موقعیت‌های مختلف، تقیه گاهى واجب و گاهى حرام و زمانى مباح است. تقیه‌ی واجب، در صورتى است كه بدون فایده مهمى جان انسان به خطر بیفتد، اما در جایى كه موجب ترویج باطل و گمراه ساختن مردم و تقویت ظلم و ستم شود حرام و ممنوع است.