واژه‌ی «غرور» در كلمات عرب بویژه در آيات قرآن و روايات به‌ كار رفته و در گفت‌وگوهاى روزمرّه فارسى زبانان نيز كم و بيش در همان معانى اصلى يا لوازم آن به‌ كار می‌رود. «غَرور»(به فتح غین) و «غُرور»(به ضم غین)؛ به معناى هر چيزى است كه انسان را فریب داده و در غفلت فرومی‌برد، خواه مال و مقام باشد يا شهوت و شيطان.

«غَرور»؛ چيزى است كه ظاهر جالب و دوست داشتنى دارد، ولى باطنش ناخوشايند و مجهول و تاريک است.

ريشه اصلى اين واژه به معناى حصول غفلت به سبب تأثير چيز ديگرى در انسان است و از لوازم و آثار آن جهل و فريب و نيرنگ و نقصان و شكست و... می‌باشد.

در کتاب‌های اخلاقی «غرور»؛ يعنى اطمينان و آرامش قلب نسبت به آنچه كه با هواى نفس موافق بوده و طبيعت انسان به آن تمايل داشته باشد. منشأ اين گرايش، جهالت يا وسوسه‌هاى شيطانى است. غرور از صفات زشتى است كه هر گروه می‌توانند به نوعى گرفتار آن باشند.

از آن‌جا كه غرور غالباً ناشى از جهل و عدم شناخت خويشتن و قدر و منزلت انسان در پيش‌گاه خدا است، نخستين گام درمان اين بيمارى اخلاقى، شناخت خويشتن و معرفت پروردگار و نيز شناخت لياقت‌ها و شايستگی‌ها در انسان‌هاى ديگر است.