سلمان فارسی، دهقان‌زاده‌ای ایرانی بود که هنگام ورود پیامبر اکرم(ص) به مدینه در دوازدهم ربیع الاول سال سیزدهم بعثت اسلام آورد. و حضرتشان نیز او را خرید و آزاد کرد و درباره‌اش فرمود: «سَلْمَانُ مِنَّا أَهْلَ الْبَيْت‏»؛ (سلمان از خانواده ما است)

در مورد نام اصلی سلمان گزارش‌های مختلفی وجود دارد؛ برخی نام او را «روزبه» دانسته‌ و نام پدرش را «خشنودان (یا خشبوذان)»، و بنابر نقلی «بوذخشان» ذکر کرده‌اند. بر اساس روایات نام سلمان را پیامبر اسلام(ص) بعد از مسلمانی بر او گذارد. کنیه‌ی سلمان ابوعبدالله بود. بیشتر مورّخان، مکان تولدش را روستای «جی» در اصفهان ذکر کرده‌، و برخی دیگر نیز رامهرمز گفته‌اند.

به سلمان فارسی، سلمان بن اسلام و سلمان الخیر نیز لقب داده‌اند. منابع تاریخی به سال تولد وی اشاره‌ای نکرده‌اند.

او در جنگ‌های صدر اسلام شرکت داشت. طرحِ کندن خندق دور شهر مدینه در غزوه خندق پیشنهاد او بود.

او پس از رحلت پیامبر(ص)، در شمار یاران ویژه امام علی بن ابی‌طالب(ع) قرار گرفت.

گزارش‌های تاریخی در مورد وفات سلمان متفاوت است و مورخان آن را بین سال‌های 33 تا 37 قمری اعلام کرده‌اند.

سلمان فارسی عمری طولانی داشت تا حدی که عمر وی را تا 250 یا ۳۵۰ سال نیز گزارش کرده‌اند. بر اساس برخی گزارش‌ها پس از وفات سلمان، امام علی(ع) از مدینه به مدائن آمده او را غسل و کفن کرد و بر او نماز خواند و دفن کرد.