به فرزندان انسان‌ها از زمان تولد تا سن بلوغ، کودک اطلاق می‌شود که معادل آن در زبان عربی طفل است. در آموزه‌های دین اسلام؛ چون کودکان هنوز به سن تکلیف نرسده‌اند؛ لذا از گناه، معصوم بوده و تکالیف و دستورات دینی بر آنها واجب نیست. و به طور طبیعی از کیفر الهی در امان هستند. و اگر فرزندان انسان‌های مؤمن در کودکی از دنیا بروند، در قیامت به پدران خویش ملحق ‌شده و در بهشت در کنار هم از نعمت‌های بی‌کران الهی بهره‌مند خواهند شد و اینگونه هم نیست که فرزندان کفار، تنها به دلیل کافربودن روانه دوزخ شوند.

کودکان در زمان شیرخوارگی و تا حدود سه چهار سالگی غیر ممیز هستند؛ یعنی توان تشخیص خوبی از بدی را ندارند؛ اما پس از آن – با توجه به ضریب هوشی آنها – به تدریج به آنها کودک ممیز گفته می‌شود.

 فرزندان هنگام کودکی بر پدر و مادر حقوقی دارند که از جمله آنها است، انتخاب نام نیکو، تعلیم دانش و ... .