خداوند متعال در آیۀ شریفۀ مزبور می فرماید: «(به خاطر بیاورید) هنگامى را که پیامبر یکى از رازهاى خود را به بعضى از همسرانش گفت، ولى هنگامى که وى آن را افشا کرد و خداوند پیامبرش را از آن آگاه ساخت، قسمتى از آن را براى او بازگو کرد و از قسمت دیگر خوددارى نمود هنگامى که پیامبر همسرش را از آن خبر داد، گفت: چه کسى تو را از این راز آگاه ساخت؟ فرمود: خداوند عالم و آگاه، مرا با خبر ساخت!».[1]

در شأن نزول آیات اولیۀ سورۀ تحریم – مانند آیۀ ذکر شده – روایاتی در کتاب های تفسیری، حدیثی و تاریخی شیعه و اهل سنّت نقل شده است.[2]

هر کدام از این فعل ها با توجّه به مرجع ضمیر، سخن یکی از همسران و نیز سخن پیامبر (ص)، به معنای «خبر دادن» است؛ به این بیان:

«فَلَمَّا نَبَّأَها بِهِ»؛ یعنی، «هنگامى که پیامبر همسرش را از آن خبر داد»، که ضمیر مفعولی «ها» در «نبّأها» به «بعض ازواجه» بر می گردد که منظور «حفصه» باشد.

«قالَتْ مَنْ أَنْبَأَکَ»: حفصه گفت: «چه کسى تو را از این راز آگاه ساخت؟»، که خطاب به پیامبر اکرم (ص) است. و پیامبر در پاسخ فرمود: «نَبَّأَنِیَ الْعَلِیمُ الْخَبِیرُ»؛ یعنی، «خداوند عالم و آگاه مرا با خبر ساخت»، که منظور از ضمیر مفعولی «ی» در «نَبَّأَنِیَ» پیامبر اکرم (ص) است.[3]

امّا این که چرا در آیۀ شریفه «نبّأ» (از باب تفعیل) آمده و مقدّم بر «أنبأک» شده، به این دلیل است که، خبر پیامبر (ص)، از کذب به دور است. به دیگر سخن، نظر به این که پیامبر (ص) انتساب به غیب و وحی دارد، کذب در آن حضرت راه ندارد؛[4] از این رو، تعبیر به «نبّأ» شده است، ولی چون حفصه در آن هنگام به این شک افتاد که نکند شخص دیگری پیامبر (ص) را آگاه کرده است - در حالی که آن حضرت با وحى پیوستگى دارد- پرسشی از روی تردید کرد؛ لذا تعبیر به «أنبأک» شده است.[5]