لطفا صبرکنید
بازدید
11391
11391
آخرین بروزرسانی:
1395/01/29
کد سایت
ar22353
کد بایگانی
60371
نمایه
اولین و آخرین وصیت پیامبران
طبقه بندی موضوعی
کلیات|نماز|هدایت الاهی
گروه بندی اصطلاحات
سرفصل‌های قرآنی
- اشتراک گذاری
خلاصه پرسش
اولین و آخرین وصیت انبیاء در راه دعوت به سوی خداوند چه بوده است؟
پرسش
اولین و آخرین وصیت انبیاء در راه دعوت به سوی خداوند چه بوده است؟
پاسخ اجمالی
پیامبران الهی در مسیر دعوت الهی خود، اولین و مهم‌ترین موضوعی را که مطرح می‌کردند، مسئله توحید و عبادت خدا بود.[1] سفارش‌های آخرین پیامبران نیز دعوت به توحید بود.[2] حضرت علی(ع) نیز در ساعت‌های پایانی عمر مبارکشان اولین وصیت خود را شهادت به وحدانیت خدا و رسالت پیامبر(ص) اعلام کردند.[3]
از طرفی دیگر و بعد از وصیت به توحید، سفارش به نماز را نیز می‌توان اولین و آخرین سفارش پیامبران دانست. حضرت عیسی(ع) در ابتدای تولد و معرفی خود به مردم به اهمیت نماز اشاره می‌کند.[4] یکی از آخرین سفارشات امام صادق(ع) نیز به مسئله نماز اختصاص یافته است که دست‌یابی افراد به شفاعت را مشروط به اهمیت دادن به نماز کرده است.[5]
از طرفی دیگر و بعد از وصیت به توحید، سفارش به نماز را نیز می‌توان اولین و آخرین سفارش پیامبران دانست. حضرت عیسی(ع) در ابتدای تولد و معرفی خود به مردم به اهمیت نماز اشاره می‌کند.[4] یکی از آخرین سفارشات امام صادق(ع) نیز به مسئله نماز اختصاص یافته است که دست‌یابی افراد به شفاعت را مشروط به اهمیت دادن به نماز کرده است.[5]
[1]. «نوح را به سوی قومش فرستادیم، به قومش گفت: شما معبودی غیر از خدا ندارید»؛ اعراف، 59؛ «و هود را به سوی قوم عاد فرستادیم، به قومش گفت: شما معبودی غیر از خدا ندارید»؛ اعراف، 65؛ «و صالح را به سوی قوم ثمود فرستادیم، به قومش گفت: شما معبودی غیر از خدا ندارید»؛ اعراف، 73؛ «و شعیب را به سوی قوم مدین فرستادیم به قومش گفت: شما معبودی غیر از خدا ندارید»؛ اعراف، 85.
[2]. «آیا هنگامى که مرگ یعقوب فرا رسید، شما حاضر بودید؟! در آن هنگام که به فرزندان خود گفت: پس از من، چه چیز را مىپرستید؟ گفتند: خداى تو، و خداى پدرانت، ابراهیم و اسماعیل و اسحاق، خداوند یکتا را، و ما در برابر او تسلیم هستیم»؛ بقره، 133.
[3]. شیخ مفید، الامالی، ص 221، قم، کنگره شیخ مفید، چاپ اول، 1413ق.
[4]. «وَ أَوْصانی بِالصَّلاةِ»؛ مریم، 31.
[5]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج 3، ص 270، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
نظرات
