اگر چه قرآن کریم در آیات الاحکام به صورت کلی احکام و دستورات شرع مقدس اسلام را تشریع نموده، و اساساً در صدد بیان جزئیات و فروع مسائل نبوده است، اما در برخی موارد به تناسب، پس از تشریع اصل حکم، به برخی از فروع آن نیز اشاره کرده است. در این فرصت به عنوان نمونه تعدادی از این مسائل را فهرست‌وار، فقط با ذکر آیات بیان می‌کنیم:
1. فروع مسئله ارث در سوره نساء در چند آیه شده است:
1-1. «لِلرِّجالِ نَصيبٌ مِمَّا تَرَكَ الْوالِدانِ وَ الْأَقْرَبُونَ وَ لِلنِّساءِ نَصيبٌ مِمَّا تَرَكَ الْوالِدانِ وَ الْأَقْرَبُونَ مِمَّا قَلَّ مِنْهُ أَوْ كَثُرَ نَصيباً مَفْرُوضا»؛[1] از هر چه پدر و مادر و خويشاوندان به ارث مى‏‌گذارند، مردان را نصيبى است. و از آنچه پدر و مادر و خويشاوندان به ارث مى‌‏گذارند چه اندک و چه بسيار، آنان را نيز نصيبى است، نصيبى معيّن.
1-2. «يُوصيكُمُ اللَّهُ في‏ أَوْلادِكُمْ لِلذَّكَرِ مِثْلُ حَظِّ الْأُنْثَيَيْنِ فَإِنْ كُنَّ نِساءً فَوْقَ اثْنَتَيْنِ فَلَهُنَّ ثُلُثا ما تَرَكَ وَ إِنْ كانَتْ واحِدَةً فَلَهَا النِّصْفُ وَ لِأَبَوَيْهِ لِكُلِّ واحِدٍ مِنْهُمَا السُّدُسُ مِمَّا تَرَكَ إِنْ كانَ لَهُ وَلَدٌ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلَدٌ وَ وَرِثَهُ أَبَواهُ فَلِأُمِّهِ الثُّلُثُ فَإِنْ كانَ لَهُ إِخْوَةٌ فَلِأُمِّهِ السُّدُسُ مِنْ بَعْدِ وَصِيَّةٍ يُوصي‏ بِها أَوْ دَيْنٍ آباؤُكُمْ وَ أَبْناؤُكُمْ لا تَدْرُونَ أَيُّهُمْ أَقْرَبُ لَكُمْ نَفْعاً فَريضَةً مِنَ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ كانَ عَليماً حَكيما»؛[2]خدا درباره فرزندانتان به شما سفارش مى‏‌كند كه سهم پسر برابر سهم دو دختر است. و اگر دختر باشند و بيش از دو تن، دو سوم ميراث از آنها است؛ اگر يک دختر بود نصف می‌برد و اگر مرده را فرزندى باشد هر يک از پدر و مادر يک ششم ميراث را ‌می‌برد؛ اگر فرزندى نداشته باشد و ميراث‌‏بران تنها پدر و مادر باشند، مادر يک سوم دارايى را می‌برد. اما اگر برادران داشته باشد سهم مادر، پس از انجام وصيتى كه كرده و پرداخت وام او يک ششم باشد. و شما نمى‌‏دانيد كه از پدران و پسرانتان كدام يک شما را سودمندتر است. اينها حكم خدا است كه خدا دانا و حكيم است.
2. یکی از فروع مطرح شده در قرآن مسئله طواف حج است: «ثُمَّ لْيَقْضُوا تَفَثَهُمْ وَ لْيُوفُوا نُذُورَهُمْ وَ لْيَطَّوَّفُوا بِالْبَيْتِ الْعَتيق»؛[3]سپس، بايد آلودگی‌‌هايشان را برطرف سازند و به نذرهاى خود وفا كنند و بر گرد خانه گرامى كعبه، طواف كنند.
3. روزه ماه رمضان: «شَهْرُ رَمَضانَ الَّذي أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقانِ فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَ مَنْ كانَ مَريضاً أَوْ عَلى‏ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُريدُ اللَّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَ لا يُريدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَ لِتُكْمِلُوا الْعِدَّةَ وَ لِتُكَبِّرُوا اللَّهَ عَلى‏ ما هَداكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ»؛[4] (روزه، در چند روز معدودِ) ماهِ رمضان است ماهى كه قرآن، براى راهنمايى مردم، و نشانه‏‌هاى هدايت، و فرق ميان حق و باطل، در آن نازل شده است. پس آن‌كس از شما كه در ماه رمضان در حضر باشد، روزه بدارد! و آن‌كس كه بيمار يا در سفر است، روزهاى ديگرى را به جاى آن، روزه بگيرد! خداوند، راحتى شما را مى‌‏خواهد، نه زحمت شما را! هدف اين است كه اين روزها را تكميل كنيد و خدا را بر اين‌كه شما را هدايت كرده، بزرگ شماريد، باشد كه شكرگزارى كنيد!
4. مسئله زنا: «وَ الَّذينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَداءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمانينَ جَلْدَةً وَ لا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهادَةً أَبَداً وَ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ»؛[5] كسانى را كه زنان عفيف را به زنا متهم مى‏‌كنند و چهار شاهد نمى‌‏آورند، هشتاد ضربه بزنيد، و از آن پس هرگز شهادتشان را نپذيريد كه مردمى فاسق‌اند.

---