هنگامی که یک مؤلف، کتابی می نگارد که در آن، درست و نادرست وجود دارد، نسل بعدی نباید محتوای کتاب او را تغییر داده و آنچه را که به نظرش نادرست است از آن حذف کند؛ زیرا این کار، خیانت به کتاب، تاریخ و مؤلف به شمار می آید و قدرت پژوهش را کاهش می دهد. بیشترین کاری که منتقدان هر کتاب می توانند انجام دهند، آن است که محتوای کتاب را به نقد کشیده و نظریات خویش را در قالب کتابی مستقل، پاورقی و یا حاشیه و شرحی بر اصل کتاب منتشر سازند.

این اصل کلی در کتب روایی نیز وجود دارد، بر این اساس، ما نمی توانیم به عنوان نمونه، بخشی از روایات موجود در صحیح بخاری و یا بحار الانوار را حذف کنیم، بلکه باید در نوشتارهای مستقل به نقد و بررسی آنها بپردازیم.

با نگاهی در دانش رجال و درایه و نیز مروری در کتب شرح حدیث، مقالات پژوهشی و سایت های پاسخ گویی به این واقعیت دست خواهید یافت که فعالیت مورد نظر شما انجام شده و صحت هر روایت مورد بررسی قرار گرفته است.