در بعضی از منابع گزارش شده است، یکی از شهدای کربلا که در دفاع از امام حسین(ع) به شهادت رسید، هلال بن حجّاج بود. وی پس از وهب بن وهب نصرانى و قبل از عبدالله بن مسلم بن عقیل،[1] در حالی ‌که این رجز را مى‏خواند به میدان رفت:

«أَرْمِی بِهَا مُعْلَمَةً أَفْوَاقُهَا [أَفْوَاهُهَا]             وَ النَّفْسُ لَا یَنْفَعُهَا إِشْفَاقُهَا»؛[2]

این تیرهاى نشان‌دار را به سوى دشمن مى‏افکنم، و ترس براى جان آدمى سودى ندارد.

هلال بعد از کشتن سیزده تن از سپاهیان عمر بن سعد به شهادت رسید.[3] بر اساس گزارش دیگری ابتدا دست‌هاى وی را شکستند و به نزد عمر بن سعد بردند و سپس به دستور عمر، وی را گردن زدند.[4]‌

[1]. شیخ صدوق، امالی، ص 162، بیروت، اعلمی، چاپ پنجم، 1400ق.

[2]. همان. البته این رجز در برخی از منابع برای هلال بن نافع بجلی نیز ذکر شده است. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، ج 45، ص 27، بیروت، دار إحیاء التراث العربی، چاپ دوم، 1403ق.

[3]. امالی، ص 162.

[4]. مجلسی، محمدباقر، جلاء العیون، ص 667، قم، سرور، چاپ نهم، 1382ش.