هر گاه چیز پاکی با چیز نجس برخورد کند و هر دو یا یکی از آن دو، طوری رطوبت داشته باشد که به دیگری سرایت کند، چیز پاک نجس می‌شود،[1] و برای تطهیر و پاک نمودن آن، بعد از برطرف کردن عین نجاست، اگر نجاست بول(ادرار) نباشد شستن یک مرتبه با آب کر، یا جاری، یا قلیل کفایت می‌کند. و احتیاط واجب آن است که فرش و لباس و مانند اینها را طوری فشار یا حرکت دهند که آب داخل آن خارج شود و اگر بخواهند چیزی را که به «بول» نجس شده با آب قلیل آب بکشند، چنانچه یک مرتبه آب روی آن بریزند و از آن جدا شود، در صورتی که بول در آن چیز نمانده باشد، یک مرتبۀ دیگر که آب روی آن ریخته شود پاک می‌شود، ولی در لباس و فرش و مانند اینها، باید بعد از هر دفعه، فشار دهند تا آب از آن خارج شود.[2]

در هر صورت غسل واجب نیست، مگر این‌که بدن کسی با بدن میت بعد از سرد شدن و قبل از غسل دادن ملاقات کند که در این صورت علاوه بر شستن آن قسمت از بدن خود که به بدن میت ملاقات کرده، باید غسل مس میت نیز انجام دهد.[3]

اما اگر چیز پاک با چیز نجس ملاقات کند و هر دو خشک باشند و یا رطوبت به قدری کم باشد که سرایت نکند آن چیز پاک نجس نمی‌شود و پاک است.[4]

[1]. توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 88، مسئله 125.

[2]. همان، ص 105، مسائل 159 و 160.

[3]. همان، ص 306،  مسئله 531 و 522.

[4]. البته فتوای حضرات آیات بهجت و مکارم شیرازی این است که اگر دست انسان به بدن میتی که هنوز او را غسل نداده‌اند برسد، اگر چه بدن میت خشک باشد، احتیاط در این است که دست را بشوید. همان، ص 88، مسئله 125.