"لَا یَتْرُکِ النَّاسُ شَیْئاً مِنْ دِینِهِمْ لِإِصْلَاحِ دُنْیَاهُمْ إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ مِنْهُ"؛[1] مردم چیزى از مسائل دینشان را براى صلاح دنیاشان کم نمى‏گذارند، مگر این که خداوند چیزى زیان بارتر از آن سودى که از ترک آن امر دینى در نظر داشتند، در برابرشان مى‏گشاید.

این سخن یکی از کلمات قصار یا همان حکمت های نهج البلاغه است که در آن حکمت ها نهفته است. امام علی (ع) در این جمله می فرماید از آن جا که خواسته های مردم در دنیا پایان پذیر نیست، هنگامی که درِ دنیا خواهی و دنیا طلبی به روی انسان باز شد؛ چون هر خواسته ای خود زمینه ای برای زیاده خواهی، افزون طلبی و تحصیل شرایط و لوازم آن می شود. همچنین دوری انسان از خدا به اندازه نزدیکی او به دنیا و آرزوهای دور و دراز در دنیا است، بنابراین هر کاری که در آن سود دنیا با هدف دنیایی -با زیر پا گذاشتن دستورات دین- مورد نظر باشد، وسیله ای برای گشایش دری از درهای یافتن و آراستن دنیا است و زیان آن از اولی بیشتر خواهد بود؛ چرا که فرو رفتگی در دنیا بیشتر و دوری از خدا افزون تر می شود.[2]

این روایت در صدد بیان این نکته است که انسان اگر برای رسیدن به منافع دنیایی از مسائل و دستورات دینی کم بگذارد، نتیجه اش ضرر خواهد بود؛ یعنی ضرری که در این معامله خواهد کرد بیشتر از سود آن است.

نزدیک به همین مضمون است، روایتی که از امام صادق (ع) نقل شده است: "مَثَلُ الدُّنْیَا کَمَثَلِ مَاءِ الْبَحْرِ کُلَّمَا شَرِبَ مِنْهُ الْعَطْشَانُ ازْدَادَ عَطَشاً حَتَّى یَقْتُلَهُ"؛[3] مثل دنیا، مانند آب دریایی است که انسان تشنه هرچه از آن بنوشد، عطشش بیشتر خواهد شد، تا آن که جان نوشنده را بستاند؛ یعنی شخص تشنه با نوشیدن آب شور منفعتی را برای خود در نظر می گیرد، اما بدون آن که خود بداند درگیر ضرر بیشتری خواهد شد.

این سؤال، پاسخ تفصیلی ندارد.