امام علی(ع) فرمود: «سَیِّئَةٌ تَسُوءُکَ خَیْرٌ عِنْدَ اللَّهِ مِنْ حَسَنَةٍ تُعْجِبُک‏»؛[1] بدی و گناهی که ترا اندوهگین کند، در پیش‌گاه خدا بهتر از کار نیکی است که باعث غرور تو شود.

منظور امام علی(ع) از بدی و گناه، برخی از گناهانی است که انسان بعد از ارتکاب آن بلافاصله پشیمان می‌شود و توبه می‌کند، مانند دروغی که گاهی انسان می‌گوید و بعد پشیمان می‌شود که چرا چنین دروغی را گفته است. و مقصود از کار نیک که انسان را به خودبینی و غرور وادارد، اعمالی مانند نماز، صدقه و... است که با انجام آنها انسان در خود احساس غرور و از خود راضی بودن می‌کند.

حال سؤال این است که چرا برخی از گناهان از برخی اعمال نیک در پیش‌گاه خدا بهتر است؟

پاسخش آن است که ندامت و پشمانی که به دنبال گناه و بدی می آید، گناه را از بین می برد و باعث پاک شدن آن می‌شود؛ اما کار نیکی که در پی آن خودخواهی و غرور باشد، نیکی را از بین می‌برد و اثر آن است که قلب انسان را سیاه می‌کند. به تعبیر دیگر، حسنه‌ای که باعث عجب و خودخواهی شود، اخلاص عمل را از بین می‌برد و گویا این عجب و غرور عمل نیکش را از خلوص و خدایی بودن به سوی نفسانی و شیطانی بودن متحول کرده و آن‌را باطل نموده است.

لذا گناه و لغزشی که نتیجه‌اش پیشمانی باشد، از کار خوبی که باعث غرور و دوری از خدا شود بهتر است.

[1]. سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 477، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق.