پیامبر اسلام (ص) در ماه صفر سال دوم هجری که یازدهمین ماه هجرت بود،[1] (بر اساس نقلی دیگر پس از دوازده ماه اقامت در مدینه[2]) و در حالی که سعد بن عباده را در شهر جانشین خود قرار داده بود، به قصد قریش و بنى ضمره، با دویست تن از یارانش از شهر خارج شد که تا منطقه ودان و ابواء پیش رفت، ولى نشانى از قریش و بنی ضمره نیافت.

در میان راه، مخشى بن عمرو بن ضمرة بن عبد مناة بن کنانه، به آن حضرت رسید و خواست تا میان او و قومش پیمان صلح بسته شود. پیامبر بین آنان پیمان بست و بى‏آن که جنگى در گرفته باشد به مدینه بازگشت.

با توجه به نام دو مکان (ودان و ابواء) در شش میلى مدینه که پایان حرکت آنان بود؛ از این رو آن را غزوه ودان و غزوه ابواء مى‏گویند. این نخستین غزوه‏اى بود که خود آن حضرت در آن شرکت داشت. گفتنی است که در این روز پرچم در دست حمزة بن عبد المطلب بود.[3] از آن جا که در این ماجرا جنگ و نبردی رخ نداد، طبیعی است که چیز بیشتر از این در این باره وجود نداشته باشد.