اسلام برای جلو گیری از وسواس و مشقت و سختی در زندگی افراد اصل طهارت و پاکی را در همه چیز جاری می داند و به پیروان خود دستور داده فقط در صورتی که یقین به نجاست چیزی دارند موظف اند که از آن اجتناب کنند، در غیر این صورت هیچ وظیفه ای ندارند.


از نظر اسلام همه چیز پاک است، مگر نجاسات یازده گانه (بول، مدفوع، خون، منی، مردار، شراب، آبجو، کافر، سگ، خوک، عرق شتر نجاست خوار ) و چیز هایی که انسان یقین کند که با رطوبت به یکی از این نجاسات ملاقات کرده و نجاست به آن منتقل شده است. بنابراین، تمام چیزهایی که ما علم و آگاهی از نجاست آنها نداریم و یا در نجاست آنها شک داریم و یا حتی ظن و گمان به نجاست آنها داریم، همگی پاک هستند و ما هیچ وظیفه ای نسبت به اجتناب از آنها نداریم.


اما یقین به نجس بودن چیزی از چه راهی ثابت می شود؟ در رساله های عملیه آمده است: "نجاست هر چیز از سه راه ثابت مى‏شود:


اوّل: آن که انسان یقین پیدا کند، ولى گمان حتّى گمان قوى کافى نیست، بنابراین غذا خوردن در بعضى از اماکن عمومى که گاه انسان گمان قوى به نجس بودن آنها دارد، جایز است، مگر آن که یقین به نجاست پیدا کند.


دوّم: آن که کسى که چیزى در اختیار اوست (مانند صاحب خانه و فروشنده و خدمتکار) بگوید که آن چیز نجس است.


سوّم: دو نفر عادل و یا حتّى یک نفر (که از گفته اش اطمینان حاصل می شود) بگوید که آن چیز نجس است.[1]


اسلام و پیشوایان معصوم ما شدیدا با وسواس در طهارت و نجاست مخالف بوده و در گفتار و کردار خود با آن مبارزه کرده و فرموده اند: هر چیزى تا نجاستش محرز نشده پاک است.[2] براین اساس، ما نیز باید در همان حدی که به آن موظف هستیم مراعات کنیم. نه کمتر و نه بیشتر و باید تلاش کنیم در مسئله طهارت و نجاست دچار وسواس نشویم؛ زیرا وسوسه منجر به بیماری روانی می شود  و چه بسا در نهایت سر از بی دینی در  آورد.