عبارت کامل و صحیح این روایت چنین است: «لَوْ وَقَعَتْ‏ قَطْرَةٌ فِی بِئْر فَبُنِیتْ مَکانَهَا مَنَارَةٌ لَمْ أُؤَذِّنْ عَلَیهَا و لَوْ وَقَعَتْ فی نَهر ثمّ جَفَت و نَبت فیه الکَلأ لم أرعه»؛[1]‏ اگر قطره‌ای از شراب در چاهی بیفتد و بر آن مکان مناره‌ای بلند بنا شود، بر آن مناره اذان نمی‌گویم، و اگر قطره‌ای از شراب در رودخانه‌ای بیفتد سپس آب آن خشک شود، و از زمین او سبزه‌زاری بروید، هیچ حیوانى را از آن سبزه‌ها نمی‌چرانم».
نکاتی درباره روایت بیان می‌شود:
یک. این روایت در برخی کتاب‌های حدیثی و تفسیری شیعه و اهل سنت بدون ذکر سند نقل شده است؛ همین نقل‌ بیانگر این است که، چون این روایت مخالفتی با احادیث دیگری که درباره شراب نقل شده، ندارد؛ دانشمندان اسلامی به محتوای آن اعتنا کرده‌ و به عنوان شاهدی در کنار روایات دیگر ذکر کرده‌اند.
دو. این سخن امام علی(ع)، حرمت شراب را مورد تأکید قرار داده و شدّت خباثت و اجتناب از آن‌را بیان می‌کند. تعابیر در این روایت؛ سفارش به این است که انسان تا می‌تواند به شراب نزدیک نشود و از آن فاصله بگیرد.[2]
سه. باید به متن روایت با توجه به مقام و شأن عالی امام علی(ع) بنگریم؛ یعنی این‌که شأن حضرت اقتضا می‌کند که بر آن مناره اذان نگوید و یا از گوشت آن حیوان استفاده ننماید. و این مرتبه والایی از احتیاط و کناره‌گیری از شراب است.[3]
چهار. دین اسلام برای ایجاد نفرت ذهنی و اجتماعی نسبت به گناهانی مانند شراب‌خواری، به یک رشته مبارزات منفی روی می‌آورد تا زشتی آن‌ در جامعه دانسته شود و مردم از آن پرهیز کنند؛ همان‌طور که در قرآن کریم درباره غیبت کردن تعابیری همچون «خوردن گوشت برادر مرده»[4] می‌آورد. و یا شراب‌خواری را در ردیف بت‌پرستى و از اعمال شیطانى و پلید قرار داده است.[5]
پنج. در راستای نجاست شراب و اهمیت دوری از آن؛ در احکام شرعی نیز آمده است که؛ اگر یک قطره از شراب در میان چاه آب بریزد، باید همه آب را کشید و بیرون ریخت تا آب آن چاه پاک شود.[6]

---