خداوند از همه کس به ما مهربان‌تر و نزدیک‌تر است،[1] نه تنها سخنان ما را می‌شنود، بلکه حتی نسبت به نیت باطنی ما نیز با خبر است.[2]
تمام قدرت ما، کار کردن ما، راه رفتن ما، حرف زدن ما و ... همه با قدرت الهی است، امّا این بدان معنا نیست که خدا مستقیماً این کارها را انجام می‌دهد، بلکه ما با اراده خودمان سخن می‌گوییم. 
خداوند با واسطه‌های درونی چون عقل، وجدان، نفس لوامه و ... با انسان سخن می‌گوید، امّا وحی مصطلح، منحصر به پیامبران است.
شایسته هیچ انسانى نیست که خدا با او سخن بگوید، مگر از راه وحى یا از پشت حجاب، یا رسولى مى‏فرستد و به فرمان او آنچه را بخواهد وحى مى‏کند؛ چرا که او بلند مقام و حکیم است![3]

---