«حکمت» رسیدن به حق و واقع به واسطه علم و عقل است. و از ماده «حکم»، به معناى بازداشتن و منع است و اولین معنا از آن، حکم کردن است که باعث جلوگیرى از ظلم می‌شود. از ویژگی‌هاى حکمت آن است که جهل و نادانى را از انسان باز می‌دارد.[1] و موعظه از ریشه «وعظ» به معنای نصیحت و اندرز دادن به عاقبت یک کار است.[2]
در «حکمت» انسان به وسیله علم و عقل به حق و حقیقت چیزی پی می‌برد،[3] اما در «موعظه»، کارهاى نیک به گونه­ای یادآورى می‌شود که با شنیدن آن بیان، قلب شنونده نرم شده و در نتیجه تسلیم می‌گردد.[4]
از آیه شریفه «ادْعُ إِلى‏ سَبیلِ رَبِّکَ بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ وَ جادِلْهُمْ بِالَّتی‏ هِیَ أَحْسَنُ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبیلِهِ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدین»،[5] استفاده می‌‏شود که «حکمت»، «موعظه» و «مجادله»،[6] مربوط به نحوه سخن گفتن است.
حکمت به معناى علم و دانش و منطق و استدلال است، و همان‌طور که گفته شد در اصل به معناى منع آمده و از آن‌جا که علم و دانش و منطق و استدلال مانع از فساد و انحراف است به آن حکمت گفته می­شود، به هر حال نخستین گام در دعوت به سوى حق استفاده از منطق صحیح و استدلالات حساب شده است. به دیگر سخن؛ فعالیت در درون فکر و اندیشه مردم و به حرکت در آوردن آن و بیدار ساختن عقل‌هاى خفته نخستین گام محسوب می‌شود.
دومین گام در طریق دعوت به راه خدا «موعظه» است؛ یعنى استفاده کردن از عواطف انسان‌ها؛ چرا که موعظه، و اندرز بیشتر جنبه عاطفى دارد که با تحریک آن می‌توان توده‌هاى عظیم مردم را به طرف حق متوجه ساخت. در حقیقت حکمت از «بُعد عقلى» وجود انسان استفاده می‌کند و موعظه حسنه و نیکو از «بُعد عاطفى». و مقیّد ساختن «موعظه» به «حسنه» شاید اشاره به آن است که اندرز در صورتى مؤثر می‌افتد که خالى از هرگونه خشونت، برترى جویى، تحقیر طرف مقابل و تحریک حس لجاجت او باشد.[7]
سومین گام (جدال)، مخصوص کسانى است که ذهن آنها قبلاً از مسائل نادرستى انباشته شده و باید از طریق مناظره ذهنشان را خالى کرد تا آمادگى براى پذیرش حق پیدا کنند.[8]
همچنین با دقت در این معانى به دست می‌آید که مراد از حکمت، حجّتى است که حق را نتیجه دهد آن هم طورى نتیجه دهد که هیچ شک و وهن و ابهامى در آن نماند. و موعظه عبارت از بیانى است که نفس شنونده را نرم، و قلبش را به رقّت در آورد، و آنچه مایه صلاح حال شنونده است؛ مانند مطالب عبرت‌آور را داشته باشد.[9]
این سه طریقى که خداى تعالى براى دعوت بیان کرده تا حدودی با همان سه طریق منطقى؛ یعنى برهان و خطابه و جدل مشابه است.

---