محمدباقر مجلسی(م 1110ق) در «بحار الانوار» این روایت را از کتابی با توصیف «الکتاب العتیق الغرویّ» و یا (کتاب کهن موجود در نجف) این‌گونه نقل می‌کند:
روایت شده است، امیر مؤمنان علی(ع)، مردى را دید که از روى نوشته، دعایى طولانى می‌خواند. به او فرمود: «اى مرد! آن‌که زیاد را می‌شنود، اندک را هم پاسخ می‌دهد». مرد گفت: سَرورم! پس چه کنم؟ فرمود: «بگو: الْحَمْدُ للهِ عَلَى کُلِّ نِعْمَةٍ وَ أَسْأَلُ اللهَ مِنْ کُلِّ خَیْرٍ وَ أَعُوذُ باللهِ مِنْ کُلِّ شَرٍّ وَ أَسْتَغْفِرُ اللهَ مِنْ کُلِّ ذَنْبٍ»؛ ستایش، خداى را بر هر نعمتى، و هر خوبى را از خدا می‌خواهم و از هر بدى، به خدا پناه می‌برم و از هر گناهى، از خدا آمرزش می‌طلبم.[1]
مجلسی(ره) در موارد زیادی در «بحار الانوار» از این کتاب کهن روایت نقل می‌کند که از این روش چنین به‌دست می‌آید که ایشان نویسنده آن کتاب را از محدّثان قدیمی و معتبر شیعه می‌داند.
آقابزرگ تهرانی می‌نویسد: این کتاب کهن، همان «مجمع الدعوات» و یا «‏مجموع الدعوات» است که نویسنده آن «أبو الحسین یا أبو جعفر محمد بن هارون بن موسى تَلَّعُکْبَری» می‌باشد.[2] چنان‌که علامه مجلسی می‌گوید: از ظاهر کلام کفعمی نیز همین برمی‌آید.[3]
در معرفی نویسنده این کتاب کهن به‌طور خلاصه باید گفت:
محمد بن هارون بن موسی بن احمد تلعکبری(م 387ق)،[4] از محدّثان نامدار امامیه در قرن چهارم هجری قمری است. نجاشی(م 450ق) از او و پدرش روایت نقل می‌کند.[5]
ابوالحسین محمد بن هارون تلعکبری، صحیفه کامله سجادیه را از استاد خود محمد بن عبدالله شیبانی نقل کرده است.[6] سید بن طاووس، آن‌گاه دعای چهل و ششم صحیفه را به روایت ابوالحسین محمد بن هارون نقل می‌کند.[7]
به هر حال؛ در پذیرش روایت مورد سؤال مانعی وجود ندارد؛ چون نویسنده این کتاب مورد قبول علمای رجال و حدیث است.
درباره محتوای این روایت نیز باید گفت: مطمئناً این روایت، ناظر به افراد و یا شرایط خاصی بوده و گرنه دعاهای طولانی بسیاری از خود امام علی(ع) و دیگر امامان معصوم نقل شده است.

---