انسان فطرتاً کمال جو است و هر چیزی را که کمال باشد، می‌پسندد و دوست دارد. از آن‌جا که زیبایی کمال است؛ لذا آن‌را دوست دارد. بنابر این چون موضوع فطری است، نیازی به دلیل عقلی ندارد.
دیدن روی زیبای انسان‌ها - چه خوب و چه بد - از لحاظ همین فطرت زیباشناسی تأثیر مثبتی بر روان انسان می‌گذارد.
در روایت آمده است: سه [چیز] به دیده روشنى می‌بخشد: نگریستن به سبزه، نگریستن به آب روان و نگریستن به روى زیبا.[1]
علاوه بر این دوست داشتن زیبایی یک صفت خدایی است.
امام صادق(ع) فرمود: خداوند زیبا است و زیبایی را دوست دارد.[2]
اما انسان نباید آن‌قدر ساده‌نگر باشد که زیبایی ظاهری را به تنهایی نشانگر زیبایی باطنی بداند و تأثیرپذیری نادرست داشته باشد.
گفتنی است زیبایی ظاهر و چهره ماندگاری ندارد، بلکه رفتنی است. مثلاً با یک سوختگی ساده از بین می‌رود و اگر هم تا آخر عمر باقی باشد با مرگ فانی می‌شود، امّا آنچه مهم است زیبایی سیرت و باطن است که ماندگار و باقی است و حتی با مرگ نیز از بین نمی‌رود، علاوه بر این؛ چون زیبایی نعمت است، پس باید نسبت به بهره‌برداری از آن در جهان آخرت پاسخ‌گو باشد، که مبادا از این نعمت خدایی در راه شیطان و هواهای نفسانی بهره‌برداری کرده باشد.