همان طور که پیامبر گرامی اسلام(ص) از جانب خداوند مأمور و موظف شد که جانشین خود را به مردم معرفی کند، بر امامان بعد از ایشان نیز لازم بود که جانشینان خود را که حجت خدا بر روی زمین هستند به مردم معرفی کنند تا کسانی که حق‌‌طلب و خواهان پیروی از دستورات الهی هستند، دچار حیرت و جهل نسبت به امام زمان خود نشوند.
یکی از منابع مهم شیعه، کتاب کافی است. در بخش کلامی این کتاب که به اصول کافی مشهور است، بخشی به نام «کتاب الحجة» وجود دارد. در این بخش به صورت بابهایی جداگانه، روایاتی که در آنها، پیامبر(ص) و یا امامان، تصریح بر امامت امامان بعد از خود می‌کنند، ذکر شده است. در این مختصر،‌ برای امامت امام علی(ع) به نقل یکی از کتب معتبر اهل سنت روایتی را نقل کرده و سپس از هر باب کتاب الحجة کافی، برای هر امام یک روایت ذکر میکنیم:
1. امام علی(ع): حضرتشان نقل می‌کند: وقتی آیه «وَأَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الأَقْرَبِینَ» بر پیامبر نازل شد، مرا خواند و فرمود: خدا به من دستور داده تا خویشان نزدیکم را انذار کنم. من از این جریان دلتنگ شدم و دانستم که اگر این موضوع را برای آنان بیان کنم واکنش ناپسندی خواهند داشت. بر این اساس سکوت اختیار کردم تا این‌که جبرئیل نزدم آمد و گفت: ای محمد اگر این دستور خدا را انجام ندهی، عذاب خواهی شد.
پس ای علی! اندکی غذا تهیه کرده و یک ران گوسفند در آن قرار بده و یک قدح پر از شیر نیز آماده کن. سپس فرزندان عبدالمطلب را دعوت کن تا با آنان سخن بگویم و دستور خدا را ابلاغ کنم. من دستور حضرتشان را اجرا کردم. آنان چهل نفر یا یک نفر کمتر و بیشتر بودند که عموهایشان ابوطالب، حمزه، عباس و ابولهب نیز در میان آنان بودند.
وقتی همه جمع شدند، دستور داد تا غذا را بیاورم. سپس پیامبر(ص) تکه گوشتی را برداشته و آن‌را چند تکه کرده و با دندان‌هایش آنها را کند و در قسمت‌های مختلف ظرف غذا قرار داد. سپس فرمود: با نام خدا بخورید.
آنان مشغول خوردن شدند تا این‌که همگی سیر شدند.
به خدا قسم که فقط اندکی از غذا کم شده بود با آنکه وعده غذایی هر کدام از افراد دعوت شده، به اندازه تمام غذای تهیه شده بود!
سپس پیامبر دستور داد تا تشنگی آنان را برطرف کنم. قدح شیر را آوردم و تمامشان را سیراب کردم با آنکه در حالت معمولی، هر کدام از آنان، یک قدح کامل را می‌نوشید.
به دنبال آن، هنگامی که پیامبر(ص) خواست تا لب به سخن بگشاید، ابولهب بانگ برآورد که این مرد شما را سحر کرده!
بعد از این ماجرا پیامبر از ابلاغ رسالتش خودداری کرد و آنها نیز هم مجلس را ترک کردند.
فردای آن روز به من فرمود: آن مرد قبل از من سخن گفته و پیش از صحبتم مهمانان مجلس را ترک کردند.
مانند قبل غذا آماده کرده و آنان را دعوت کن!
حضرت علی(ع) می‌گوید من هم چنین کردم و  پیامبر(ص) هم مانند شب گذشته عمل کرد.
بعد از این‌که میهمانان غذا و نوشیدنی خود را خوردند، پیامبر(ص) به سخن گفتن پرداخت و فرمود:
ای فرزندان عبدالمطلب! من در میان عرب، جوانی را نمی‌شناسم که چیزی بهتر از آن چیزی که من برای شما آورده‌ام، برای قوم خود آورده باشد.
من خیر دنیا و آخرت را برای شما آورده‌ام.
خدا به من دستور داده تا شما را دعوت کنم.
کدام‌ یک از شما در این امر همکار من خواهد بود تا برادر و وصی و جانشین من باشد؟!
همه حاضران از دادن پاسخ مثبت به پیامبر خودداری کردند. ولی من که از همه آنها کوچکتر ولی استوارتر بودم، گفتم:‌ ای پیامبر خدا! من کمک‌کار تو خواهم بود. پیامبر گردن مرا گرفت و فرمود: این شخص برادر و وصی و خلیفه من در بین شما است. سخنش را بشنوید و از او اطاعت کنید. افراد حاضر با خنده‌های تمسخرآمیز به پدرم ابوطالب می‌گفتند: به تو دستور داد تا از فرزندت حرف‌‌شنوی داشته باشی و از او اطاعت کنی![1]
2. امام حسن(ع): سلیم بن قیس هلالی نقل می‌کند: زمانى که امیرالمؤمنین(ع) به پسرش امام حسن(ع) وصیت مى‏فرمود، من حاضر بودم. امام على(ع) امام حسین(ع) و محمد(بن حنفیه) و سایر فرزندانش را با بزرگان شیعه و اهل‏‌بیتش گواه گرفت. سپس کتاب و سلاح را به امام حسن تحویل داد و فرمود: پسر عزیزم! همان طور که پیامبر(ص) به من وصیت فرمود و کتاب‌ها و سلاحش را به من سپرد به من نیز توصیه فرمود تا به تو وصیت کنم و کتاب‌ها و سلاحم را به تو بسپارم،و نیز به تو توصیه کنم تا هنگامی که مرگت فرا رسد، آنها را به برادرت حسین(ع) بسپارى. سپس به پسرش حسین(ع) رو کرد و فرمود: و رسول خدا(ص) به تو أمر کرده که آنها را به این پسرت بسپارى. سپس دست على بن الحسین(ع) را گرفت و فرمود: رسول خدا(ص) به تو امر کرده است که آنها را به پسرت محمد بن على(ع) بسپارى و از جانب پیامبر و من به او سلام برسانى.[2]
با این که این روایت، به تنهایی امامت چهار امام بعد از امیرالمؤمنین(ع) را اثبات می‌کند، با این حال، برای امامان دیگری که در این روایت به آنها اشاره شد، به صورت جداگانه، یک روایت خواهیم آورد.
3. امام حسین(ع): «وقتی وفات حسن بن على(ع) نزدیک‏ شد، به امام حسین(ع) فرمود: برادرم! به تو وصیتى مى‏کنم، آن‌را حفظ کن. هنگامی که من مردم، جنازه‏ام را (با غسل و کفن و حنوط) آماده دفن کن. سپس مرا بر سر قبر رسول خدا(ص) ببر تا با او تجدید عهد کنم، سپس مرا به طرف قبر مادرم(س) برده و سپس مرا در بقیع دفن کن.
در ضمن بدان‌که از طرف عایشه به من مصیبتى خواهد رسید ...
چون امام حسن(ع) وفات یافت در همان جا روى تابوتش گذاشتند، او را به محل مصلاى پیغمبر(ص) که بر جنازه‏ها نماز مى‏خواند، بردند، امام حسین(ع) بر جنازه نماز خواند. سپس آن‌را برداشته و به مسجد بردند و هنگامی که جنازه را بر سر قبر رسول خدا(ص) نگه‌داشته بودند، جاسوسى نزد عایشه رفت و گفت: بنى هاشم جنازه حسن را آورده‏اند تا نزد پیغمبر دفن کنند، او روى استرى زین کرده‏اى نشست و با شتاب بیرون آمد- و او نخستین زنى بود که در اسلام بر زین نشست- و گفت: فرزند خود را از خانه من بیرون ببرید، او نباید در خانه من دفن شود و حجاب رسول خدا(ص) دریده شود...».[3]
4. امام سجاد(ع): ابی جارود از امام باقر(ع) نقل کرده است: «چون هنگام شهادت امام حسین(ع) فرا رسید، وصیتش را که در کتابى پیچیده بود، در حضور مردم، به دخترش فاطمه داد. بعد از شهادت امام حسین(ع)، فاطمه آن وصیتنامه را به برادرش على بن الحسین(ع) تحویل داد.
عرض‌کردم: خدایت رحمت کند، در آن وصیت چه بود؟ فرمود: آنچه فرزندان آدم از ابتداى دنیا تا آخر آن، بدان احتیاج دارند».[4]
5. امام باقر(ع): اسماعیل بن محمد از امام صادق(ع) نقل می‌کند: «پیش از آن‌که وفات امام على بن الحسین‏(ع) فرا برسد، زنبیلى یا صندوقى را که نزد او بود، بیرون آورد و فرمود: اى محمد! این صندوق را ببر، پس آن را توسط چهار نفر (که چهار طرفش را گرفته بودند) بردند، وقتی آن حضرت وفات کرد، برادران امام باقر(ع) آمدند و گفتند: سهم ما را از آنچه در آن صندوق بود، به ما بده. حضرت فرمود: به خدا که چیزی از سهم شما در آن نبود. اگر از سهم شما چیزى در آن وجود داشت، پدرم آن را به من نمی‌داد. در آن صندوق، سلاح و کتاب‌های پیامبر خدا(ص) بود».[5]
6. امام صادق(ع): ابو الصباح کنانی می‌گوید: «امام باقر(ع) به حضرت صادق(ع) که راه می‌رفت نگاه کرد و فرمود: این شخص را می‌‌بینى؟ او از کسانى است که خداى عز و جل فرمود: «ما می‌‌خواهیم بر کسانی که در زمین ناتوان شمرده شده‏اند منت نهیم و آنان را امام و وارثان زمین قرار دهیم‏».[6]
7. امام کاظم(ع): «فیض بن مختار می‌گوید: به امام صادق(ع) گفتم: مرا از آتش دوزخ دستگیری کن، ما بعد از شما که را داریم؟ پس ابو ابراهیم(امام کاظم) که در آن زمان، کودک بود نزد پدرش آمد. امام صادق(ع)فرمود: این شخص صاحب شما است. به او بپیوندید».[7]
8. امام رضا(ع): «حسین بن نعیم صحاف می‌گوید: من و هشام بن حکم و على بن یقطین در بغداد بودیم، على بن یقطبن گفت: خدمت موسى بن جعفر(ع) نشسته بودم که پسرش على(ع) وارد شد، امام فرمود: على بن یقطین! همین على، سرور اولاد من است، همانا من کنیه خودم را [ابو الحسن] به او بخشیده‏ام. هشام کف دست خود را به پیشانیش زد و گفت: واى بر تو چه گفتى؟!! ابن یقطین گفت: به خدا همین طور که گفتم از او شنیدم. هشام گفت: با این سخن به تو خبر داده که امر امامت پس از وى باو منتقل می‌شود».[8]
9. امام جواد(ع): «ابن ابی نصیر می‌گوید: ابن نجاشى به من گفت: امام بعد از امام تو کیست؟ من دلم می‌‌خواهد از خود او بپرسى تا بدانم. من خدمت امام رضا(ع) رسیدم و گزارش دادم. حضرت فرمود: امام، پسر من است سپس فرمود: آیا کسى بدون آنکه فرزندی داشته باشد جرأت دارد که بگوید: پسر من؟!»[9](ظاهرا این ماجرا قبل از تولد امام جواد ع رخ داده بود)
10. امام هادی(ع): «اسماعیل بن مهران می‌گوید: امام جواد(ع)، دو مرتبه از مدینه به بغداد رفت. هنگام سفر اول، به حضرت عرض‌کردم: قربانت شوم، من در این راه بر شما نگرانم، امر امامت پس از شما با کیست؟ حضرت با لبى خندان به من رو کرد و فرمود: آن غیبتى که گمان می‌کنى در این سال نیست، چون نوبت دوم آن حضرت را به سوى معتصم می‌بردند، نزدش رفتم و عرض کردم: قربانت شوم شما بیرون می‌روید، امر امامت پس از شما با کیست؟ حضرت به اندازه‌ای گریست که ریشش تر شد، سپس به من رو کرد و فرمود: در این سفر باید بر من نگران بود، امر امامت پس از من با پسرم على است.».[10]
11. امام حسن عسکری(ع): «یحیی بن یسار قبری می‌گوید: حضرت امام هادی(ع) چهار ماه قبل از وفاتش به پسرش حسن وصیت کرد و مرا به همراه گروهی از دوستان گواه گرفت.‏»[11]
12. امام مهدی(عج): «عمرو اهوازی می‌گوید: امام حسن عسگرى پسرش را به من نشان داد و فرمود: اینست صاحب شما بعد از من‏.»[12]

---