اگر صاحب آن مواد را نمی‌شناسید، می‌توانید خودش یا پولش را به فقیر متدین صدقه دهید. یا اینکه با تعیین قیمت، از آن استفاده کرده و پس از پیدا شدن صاحبش، مبلغ آن را  به او پرداخت نمایید. پس چنانچه تا یک سال، در جستجوی صاحبش گشته و اعلام عمومی کردید و مالکش پیدا نشد، چیزی بر عهده شما نخواهد بود.
همچنین اگر از ابتدا یقین داشته باشید که صاحبش دیگر به دنبال این غذای گمشده نخواهد آمد، استفاده از آن‌ اشکالی ندارد.
ضمائم:
پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]
حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):
اگر لقطه (چیزی که پیدا شده) از چیزهایى باشد که یک سال نمى‏‌ماند، مانند پختنى، گوشت و میوه‌‏ها و سبزیجات، جایز است که آن را با قیمت‏‌گذارى براى خود بردارد و بخورد و در آن تصرف نماید، یا به دیگرى بفروشد و ثمن آن را براى مالکش حفظ نماید، و احتیاط واجب آن است که تا آخر وقتى که خوف خراب شدن مى‏‌رود نگهدارد، بلکه وجوب آن خالى از قوت نیست. و در هر صورت، تعریف آن ساقط نمى‏شود، پس خصوصیات و صفات آن را قبل از آن‏که آن را بخورد یا بفروشد حفظ مى‏کند سپس یک سال تعریف مى‏کند، پس اگر صاحبش آمد و او هم آن را فروخته بود ثمنش را به مالک مى‏دهد و اگر آن را خورده بود قیمت آن را غرامت مى‏ دهد و اگر نیامد چیزى بر او نیست.
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
اگر صاحب آن مجهول باشد می‌توانید خودش را یا پولش را به فقیر متدین صدقه بدهید.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
استفاده از آنها در صورتی که یقین به اعراض صاحب آن دارید و یا دور ریخته می‌شود و موجب اسراف می‌گردد اشکالی ندارد.

---