این دو آیه در باره کافران لجوج است، آنان چنان در گمراهى خود سرسختند که هر چند حق براى آنان روشن شود، حاضر به پذیرش نیستند، قرآنى که راهنما و هادى متقین است، براى اینها به کلى بى اثر می باشد، بگویى یا نگویى، انذار کنى یا نکنى، بشارت دهى یا ندهى، اثر ندارد، اصولاً آنها آمادگى روحى براى پیروى از حق و تسلیم شدن در برابر آن را ندارند.

آیه دوم به دلیل این تعصب و لجاجت اشاره مى‏کند و مى‏گوید: آنها چنان در کفر و عناد فرو رفته‏اند که حس تشخیص را از دست داده‏اند: "خدا بر دل ها و گوش هایشان مهر نهاده و بر چشم هاشان پرده افکنده شده است".

به همین دلیل نتیجه کارشان این شده است که "براى آنها عذاب بزرگى است". [1]

نخستین سؤالى که در این جا پیش مى‏آید این است که اگر طبق آیه فوق خداوند بر دل ها و گوش هاى این گروه مهر نهاده، و بر چشم هایشان پرده افکنده، آنها مجبورند در کفر باقى بمانند، آیا این جبر نیست؟ و در چنین شرایطی مجازات آنها چه معنا دارد؟

پاسخ این سؤال را خود قرآن در جاهای دیگر داده است و آن این که خداوند متعال در نظام آفرینش برای هر چیزی اسباب و عللی قرار داده است، و هیچ کاری را بدون علت و سبب آن انجام نمی دهد. از جمله تکبر، پیروی از هوای نفس، پیروى هوس هاى سرکش، اصرار و لجاجت در برابر حق و ادامه به ظلم و بیدادگرى و کفر و... سبب مى‏شود که پرده‏اى بر حس تشخیص انسان بیفتد و ابزار شناخت آدمى از کار بیفتد. [2]

اصولاً این یک امر طبیعى است که اگر انسان کار خلاف و اشتباهی را تکرار کند، تدریجاً با آن انس مى‏گیرد؛ زیرا در مرحله نخست یک "حالت" است، بعداً یک "عادت" مى‏شود، سپس مبدل به یک "ملکه" ‏گشته و جزو بافت جان او مى‏شود. گاه کارش به جایى مى‏رسد که بازگشت بر او ممکن نیست، امّا چون خود آگاهانه این راه را انتخاب کرده است، مسئول تمام عواقب آن بوده بدون آن که جبر لازم آید، درست همانند کسى که آگاهانه با وسیله‏اى چشم و گوش خود را کور و کر مى‏کند تا چیزى را نبیند و نشنود. اگر مى‏بینیم اینها به خدا نسبت داده شده است، بدان سبب است که خداوند این خاصیت را در این گونه اعمال نهاده است. و این سبب و مسبب بودن را خداوند ایجاد کرده است.

عکس این مطلب نیز در قوانین آفرینش کاملاً مشهود است؛ یعنى کسى که پاکى و تقوا، درستى و راستى را پیشه کند، خداوند حس تشخیص او را قوی تر می سازد و درک و دید و روشن‏بینى خاصى به او مى‏بخشد، چنان که در قرآن مى‏خوانیم: "اى مؤمنان اگر تقوا پیشه کنید خداوند فرقان یعنى وسیله تشخیص حق از باطل را به شما عطا مى‏کند". [3]

این حقیقت را در زندگى روزمره خود نیز آزموده‏ایم، افرادى هستند که عمل خلافى را شروع مى‏کنند، در آغاز خودشان معترف اند که صددرصد خلاف کار و گنه کارند، و به همین دلیل از کار خود ناراحت هستند، ولى کم کم که با آن انس گرفتند این ناراحتى از بین مى‏رود، و در مراحل بالاتر گاهى کارشان به جایى مى‏رسد که نه تنها ناراحت نیستند، بلکه خوشحال اند و آن را وظیفه انسانى خود مى‏شمرند.

برای اطلاع بیشتر به 1553 (سایت: 1578) (علم خداوند و خلقت انسان های بد) مراجعه کنید.

سؤال دیگرى است که در رابطه با آیات فوق به ذهن می رسد،این است که اگر این کافران قابل هدایت نیستند، اصرار پیامبران براى چیست؟

توجه به یک نکته پاسخ این سؤال را روشن مى‏سازد و آن این که مجازات و کیفرهاى الاهى همیشه با اعمال و رفتار انسان ارتباط دارد، کسى را نمى‏توان تنها به این جهت که قلبا آدم بدى است کیفر نمود، بلکه لازم است ابتدا او را دعوت به سوى حق کنند، اگر تبعیت نکرد و ناپاکى درون را در عملش منعکس ساخت در این حال مستحق کیفر است، در غیر این صورت مصداق قصاص قبل از جنایت خواهد بود. به عبارت دیگر، جزا و پاداش عمل، حتماً باید پس از انجام عمل باشد، و تصمیم یا آمادگى و داشتن زمینه‏هاى روحى و فکرى براى این کار کافى نیست.

به علاوه برای اتمام حجت بر آنها که نگویند اگر پیامبران به سراغ ما می آمدند و ما را راهنمایی می کردند شاید هدایت می شدیم.