یکی از شرایط کمال نماز، داشتن حضور قلب است. اهمیت این موضوع به اندازه‌ای است که اگر نمازگزاری نمازش را بدون حضور قلب بخواند-  حتی اگر نیازی به اعاده نماز نداشته باشد – اما خدا این نمازش را در واقع قبول نمی‌کند.[1] و اگر کسی بخشی از نمازش حضور قلب داشته باشد و بخش دیگری از آن را بدون حضور قلب بخواند، فقط همان مقداری که با حضور قلب خوانده شده مورد قبول قرار می‌گیرد،[2] و فقط به همان مقداری که حضور قلب دارد، از نمازش بهره می‌برد.[3] حال اگر کسی به طور عمد با هر عملی چه به جد و چه شوخی، موجب سلب حضور قلب از نمازگزاری ‌شود و یا آنکه خود نمازگزار در نمازش به شیوه‌ای عمل کند که حضور قلب خودش خدشه‌دار شود، موجب می‌شود که حداقل به بخشی از نماز او یا دیگران آسیب برسد که طبیعتاً موجب نارضایتی خدا خواهد شد.

---