اگر انسان مطمئن است که شخصی سارق است و عدم آگاهی دیگران از این موضوع، به احتمال زیاد، موجب ضرر قابل توجهی برای آنها می‌شود، مطلع ساختن آنها جایز است و چنین غیبتی از مصادیق غیبت حرام نیست. البته اگر بتوان بدون نام‌بردن از آن شخص، از سرقت جلوگیری کرد، نباید نام وی را ذکر نمود.

ضمائم:

پاسخ دفاتر مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]

حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی):

با توجه به اینکه با ادلۀ معتبر شرعی اثبات نشده است، ممکن است از موارد تهمت و بهتان باشد، می‌توانید بدون نام بردن، مسأله را مطرح کنید و نسبت به مراقبت از اشیاء هشدار بدهید.

حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):

اگر گناه او علنی نباشد، بازگو کردن آن غیبت است.

حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی):

1. خیر
2. تذکر به صورت کلی کافی است مگر تذکر خاص لازم باشد.
3. خیر

حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):

چنانچه سارق بودن زن محرز باشد، تذکر دادن غیبت نیست؛ هرچند اگر دفع ضرر به تذکر تنها بدون ذکر نام میسر باشد، ذکر نکردن بهتر است.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):

1. در این گونه موارد گفتن حقیقت واجب است.
2. در این گونه موارد سزاوار است گفته شود.
3. لازم نیست.

حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):

در فرض سؤال، غیبت محسوب نمی‌شود.

 حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):

در جایی که آگاه کردن دیگری نسبت به رفتار یا خصوصیت یک فرد، مانع از ضرر و زیان به گوینده یا دیگران شود، غیبت جایز است. مقصود ضرر و زیانی است که عادتاً قابل تحمل نیست.

لینک به سایت استفتائات

[1]. استفتا از دفاتر آیات عظام: خامنه‌ای، سیستانی، شبیری زنجانی، صافی گلپایگانی، مکارم شیرازی، نوری همدانی (مد ظلهم العالی) توسط سایت اسلام کوئست.