از نظر اسلام ازدواج یک پیمان مقدس برای تشکیل‏ خانواده و بالطبع، اجتماع است و دارای آثار و نتایج ‏بسیارى از جمله: ارضاى غریزه جنسى، تولید و بقاى نسل، تکامل انسان، آرامش و سکون، پاک‏دامنى و عفاف، تحکیم عواطف و بسیارى مواهب دیگر است. برقرارى این پیمان مقدس تنها بر اساس مقررات، قوانین و شرایط خاصی که خداوند متعال معین کرده است، امکان پذیر می باشد.[1]

در صورتی که جمیع شرایط از قبیل: کسب رضایت خانواده به ویژه پدر دختر، و دیگر شرایط موجود در رساله های عملیه مهیا بود، باید صیغه عقد خوانده شود. (تنها راضی بودن زن و مرد کافی نیست بلکه باید به همراه انشاء الفاظ خاصی باشد). و به احتیاط واجب صیغه عقد باید به عربی صحیح خوانده شود. و اگر خود مرد و زن نتوانند صیغه را به عربی صحیح بخوانند به هر لفظی که صیغه را بخوانند صحیح است، و لازم هم نیست که وکیل بگیرند، اما باید لفظی بگویند که معنای "زوّجت" و "قبلت" را بفهماند[2]. [3]

بنابراین ضمن دارا بودن جمیع شرایط مذکور و هر آنچه که در رساله های عملیه آمده است دو نفر می توانند "حتی بدون حضور شاهد" خودشان صیغه عقد را جاری کنند.[4]

برای آگاهی بیشتر مراجعه شود به:

1. نمایه: عربی بودن در صیغه ازدواج موقت، سؤال شماره 1098 (سایت: 1150) .

2. نمایه: شرط اجازه پدر در صیغه محرمیت، سؤال شماره 3038 (سایت: 3285) .

3. نمایه: صیغه بدون اطلاع خانواده دختر، سؤال شماره 3288 (سایت: 3561) .

4. نمایه: صیغه بدون اطلاع پدر دختر، سؤال شماره 6039 (سایت: 6202) .

5. نمایه: فلسفه خطبه عقد، سؤال شماره 1445 (سایت: 1469) .