بر اساس مبانی این مکتب که به ظواهر آیات و روایات تمسک می‌کنند و هر گونه تحلیل عقلی را برنمی‌تابند،[1] آنان معتقدند که حشر انسان در قیامت با بدن مادی است؛ یعنی بدنی است که در دنیا با آن زندگی می‌کند.[2]
مکتب تفکیک معتقد است؛ بهشت و جهنّم در گوشه‌‌ای از همین عالم دنیا است؛ به گونه‌‌ای که اگر کسی قدرت پرواز به آسمان‌‌ها را داشته باشد می‌تواند به بهشت که در آسمان هفتم است، پرواز کند.[3]
بهشت و جهنم از جسمی لطیف خلق شده و احکام و آثار خاصی دارد.[4]
روح انسان‌ها پس از مردن در برزخ به سر می‌برد و در هنگامه قیامت از برزخ دوباره به همین عالم باز می‌گردند و ذرات بدن‌های مردگان دوباره گرد آمده و مانند انسانی که از خواب بیدار شود، دوباره زنده می‌گردند.[5] تا به بهشت یا جهنّم راهی ‌شوند و در ازای اعمال، جزایی مناسب به آنها داده ‌شود.
ذرات بدن اصلی در طول زمان ممکن است پراکنده شده، یا به جزء بدن کس دیگری تبدیل شود؛ لذا بدن‌‌هایی که دوباره از خاک بر می‌خیزند عین همان بدن اصلی نیستند، بلکه ممکن است از ذرات دیگری تشکیل شوند.
ولی بدن ذری[ظاهراً مقصود بدنی است که در عالم ذر وجود داشته است] انسان هرگز از بین نمی‌رود و به چیزی هم تبدیل نمی‌گردد و حتماً جزئی از بدن اخروی وی نیز هست و عینیت بدن دنیوی و اخروی به وسیله‌ی آن حفظ می‌گردد.[6]
البته، این اعتقاد که حشر انسان در قیامت با بدن مادی است اختصاص به پیروان مکتب تفکیک ندارد. بسیاری از متفکران اسلامی حتی فیلسوفان و پیروان حکمت متعالیه صدرایی، نیز بر این باورند که بر اساس آیات و روایات حشر انسان‌‌ها در قیامت با همین بدن مادی است.[7]

---