بر اساس نظر بیشتر اندیشمندان دینی، ترتیب سوره‌های قرآن توقیفی است؛ یعنی قرآن در زمان پیامبر(ص) و به وسیله آن‌حضرت(ص) جمع‌آوری شده[1] و اکنون نمی‌توان تغییری در چینش آن به وجود آورد.

از طرفی برخی معتقدند که ابتدا و انتهای هر سوره با سوره‌‌های قبلی و بعدی مرتبط بوده و برای بیان آن، دلایلی را بیان می‌کنند. در همین راستا در بیان ارتباط انتهای سوره فاطر و ابتدای سوره یس چنین این‌گونه گفته شده است:

چون خداوند سبحان در آیات پایانی سوره فاطر به این موضوع اشاره می‌کند که مشرکان به خدا قسم خورده‏اند، اگر پیامبری برای مردم مکه بیاید، حتماً به او ایمان خواهند آورد: «وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَیمانِهِمْ لَئِنْ جاءَهُمْ نَذِیرٌ لَیکونُنَّ أَهْدی‏ مِنْ إِحْدَی الْأُمَمِ فَلَمَّا جاءَهُمْ نَذِیرٌ ما زادَهُمْ إِلاَّ نُفُوراً»؛[2] آنها با نهایت تأکید سوگند خوردند که اگر پیامبری انذار کننده به سراغ آنها بیاید هدایت یافته‌‏ترین امت‌ها خواهند بود، اما هنگامی که پیامبری برای آنها آمد جز فرار و فاصله گرفتن (از حق) چیزی بر آنها نیفزود! و سپس دلایلی را برای پای‌بند نبودن آنان به وعده‌های خویش بیان می‌کند؛ لذا سوره بعدی را با آیات «یس وَ الْقُرْآنِ الْحَکیم‏» آغاز می‌فرماید تا ضمن اشاره به پیامبر اسلام(ص) و نیز به قرآن کریم، این تخلّف از وعده را بار دیگر به رخ کافران بکشد.[3]

گفتنی است که اعتقاد به لزوم مرتبط بودن آیات ابتدایی هر سوره با آیات پایانی سوره قبل از آن، موضوعی نیست که مورد پذیرش تمام اندیشمندان دینی باشد و در هیچ سوره‌ای از قرآن، نتوان خلاف آن‌را یافت.

[1]. «جمع آوری قرآن توسط رسول خدا»، 1625؛ «جمع آوری قرآن»، 5028؛ «جمع قرآن بر اساس ترتیب نزول»، 4966؛ «جمع‌آوری و تنظیم قرآن»، 71.

[2]. فاطر، 42.

[3]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج 8، ص 647، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ کاشانی، ملا فتح الله، زبدة التفاسیر، ج 5، ص 497، قم، بنیاد معارف اسلامی، چاپ اول، 1423ق؛ حسینى شیرازى، سید محمد، تقریب القرآن إلى الأذهان‏، ج 4، ص 430، بیروت، دار العلوم‏، چاپ اول، 1424ق‏.